Por unha banda está o incremento do IPC e por outro unha liña vermella, marcada polos sindicatos decisivos na evolución da negociación colectiva: non perder poder adquisitivo. E para completar a foto hai gobernos e patronais, unidos nun discurso e unha actitude contraria á mellora salarial. Era difícil prever que o ano fóra tan próspero na firma dos convenios, pero así foi. Isto conseguiuse grazas á loita obreira organizada por sindicatos que non escapan á confrontación.

O último foi o acordo das traballadoras de limpeza que traballan subcontratadas para Osakidetza. O acordo viuse obrigado por unha longa batalla de cen días, que pasou por encima do departamento de sanidade da CAPV, a pesar de que o conflito requiría da intervención do poder público, porque é unha actividade fundamental nun servizo público. Unha vez máis, o acordo foi o resultado da capacidade e disposición para facer conflitos longos e duros, aplaudir por parte dos sindicatos e reivindicar desde o feminismo, porque as mulleres foron as protagonistas.

Nas valoracións de fin de curso que se van a realizar compartindo a alegría e o orgullo dos traballadores, vaise a poder enumerar e subliñar os pasos adiante. Pero tamén nos deixou preguntas que requiren respostas colectivas e contundentes: por que se alargan máis os conflitos nos sectores feminizados? Como facer toda a carga e a responsabilidade do conflito para non quedar ás costas das mulleres que traballan en condicións precarias absolutas? E como converter todas estas loitas en motor dos cambios políticos?