Como podemos pensar que a solución aos nosos problemas pode ser?

E nese sentido, como é posible que os políticos vascos queiran estar no Congreso español? Ou o que é máis preocupante, como é posible que estes sigan tendo o voto, a credibilidade e a confianza da cidadanía vasca? Que vos vou a dicir, eu non estou convencido. Barrio vergoña.

Claro, refírome á independencia, á estratexia nacional de recuperación do noso Estado, á soberanía, ese era o noso problema, non? Eliminar de encima a ocupación de españois (e franceses), a opresión, etc., non sei si acordádesvos, porque se converteron en ideas que nin sequera se fan expertas. Isto tristeza.

Aínda. Cando nos fixeron de todo, mil veces, por suposto, ao longo dos séculos, pero tamén nos últimos 50 anos, despois do cambio da ditadura e da intriga da democracia, que recibiu o Pobo Vasco a cambio de tragar o anzol e participar nel? Aínda non aprendemos que aí non hai camiño? Bo, si, existe, pero existe a asimilación, a integración, a perda dos nosos principios, a desintegración. Enfin.

Damos un espectáculo lamentable. Alterados reiteradamente polas inxustizas que nos fai España, sorprendidos aínda de forma sorprendente, coma se delas puidésese esperar máis, pero un perverso pasteleo coas forzas españolas. A min xa me resulta insoportable ese victimismo recorrente e inxenuo do pobo que se converte nunha oferta tan rara de colaboración. Molesto.

Alguén virá dicindo que hai outras cousas no xogo, e por iso, aínda que sexa só, hai que participar nas votacións ao Congreso español. Pois, de acordo, que vaian os que cren que van, pero que logo non veña chorando coa carraca de sempre, que son moi malos, que non cumpriron o acordado, que nos fixeron os ouriños no ollo, e que bla bla bla. E sabedes por que? Porque cada un dos seus votos lexitima o réxime imperialista de ocupación, dando así un recoñecemento democrático que nunca deberiamos facer. Tori, aquí telo, de agasallo.

En busca dese obxectivo, España convídanos a esas eleccións xerais que só necesitarían para os españois. Porque a nosa participación supón a lexitimidade do pobo subalterno ocupado e revoluciona a natureza da imaxe pública que se dá da nosa relación: da dominación á comuñón. Do conflito internacional entre un Estado dominante e dominado a unha cuestión puramente nacional. De ter a categoría de Estado ocupado a converterse nunha nación débil que é española pero que quere deixar de selo. Nin sequera os españois imaxinarían unha xogada redonda así, conseguir xustificar o seu carácter a un prezo tan barato.

Porque eu non son español, non vou participar nas votacións ao Congreso español, xa está, é simple. A cambio do suposto privilexio de poder elixir ao próximo imperialista que xestione a dominación sobre nós, que evidentemente é unha trufa, porque estaría a regalar a min opresor o label da democracia, e porque iso suporía renunciar directamente aos nosos primeiros principios.

A abstención e o boicot son os xestos naturais que, fronte á ocupación, deberían saír espontaneamente aos pobos dominados; o da resistencia, da dignidade, da posición ideolóxica axeitada, e o punto de partida imprescindible dunha estratexia nacional. A ver.