Ópera de cámara baseada na obra de Orgia
Pier Paolo Pasolini.
Música: Héctor Parra.
Libreto: Calixto Bieito. Ensemble Intercontemporain.
Director: Pierre Bleuse. Escenografía: Calixto Bieito. Solistas: Ausrine Stundyte (soprano), Leigh Melrose (barítono), Jone Martínez (soprano).
Lugar: Teatro Arriaga (Bilbao).
Data: 24 de xuño.

--------------------------------------------------------

Sen dúbida, levar ao campo operístico unha obra de teatro dun emblemático autor como Pier Paolo Pasolini pode ser unha excelente idea. Tamén é coñecido para todos que Pasolini é un dos grandes cineastas do século XX. Ningún libro sobre o cine do século pasado deixará de falar deste xenio da Bolonia.

Pero outra cousa é pensar que os problemas persoais deste artista, as súas enormes contradicións e as súas tolemias poden facernos pensar dalgunha maneira que este artista ten unha filosofía extrapolable á nosa sociedade.

E agora outra cuestión: é verdade que a arte pode aproveitarse da ruptura, da desagradable, da intriga, para facernos pensar e envorcar o noso interior. Pero tamén é verdade, e non podemos negar que, en ocasións, as propostas que pretenden pór de manifesto todos os nosos medos e angustias quedan no feismo e no tacto desagradable, sen achegar moito máis.

Ademais, en lugar de ofrecer unha visión enriquecedora da realidade, transmítenos unha mensaxe que non é representativo dunha filosofía que respecta os dereitos.

En esencia, Orgia de Pasolini, con música de Héctor Parra e libreto de Calixto Bieito, trouxo á miña mente toda esa mestura de pensamento.

O programa fai referencia a que o argumento denuncia unha sociedade intolerante, hipocrita, cruel e despreciable con todos os que saen das normas establecidas. Esa é a intención. E en 1966, cando se creou a obra, reflectir esa denuncia tal e como puidemos ver tería un "pase". Pero en 2023, expor esta denuncia a través dun home que, consciente da súa homosexualidade, mata á súa muller, aos seus fillos e á prostituta que lle entretén de cando en vez, non é máis que unha mensaxe machista do peor encadenamiento.

Por outra banda, a estética da representación era realmente feista e transmitía só falta de estética, tanto física como moral. Menos mal que o Ensemble Intercontemporain, dirixido por Pierre Bleus, realizou unha boa interpretación da partitura monótona de Héctor Parra. E menos mal que cantantes solistas demostraron unha excelente técnica vocal, tendo en conta que debían cantar en posicións ás veces imposibles. O barítono Leigh Melrose mostrou unha voz redonda e potente, e Ausrine Stundyt e Jone Martínez ofreceron unha cómoda canción en todos os rexistros. Grazas a eles resistiu a actuación.