Non somos unha asociación, senón unha cooperativa
Insistimos en que xa non somos unha asociación ou un colectivo. Fomos, si. Non tiñamos unha forma colectiva de ser transmaribibollos activistas (non, non somos moi partidarios dos activismos individuais). Aproveitamos a asociación para facturar.
Pero en 2020 pasamos de ser asociacións a ser cooperativas. Ou o que é o mesmo, pasamos de ser axentes sociais a ser empresas. Sen ánimo de lucro e de iniciativa social, si, pero unha empresa.
En Euskal Herria temos movementos socio-políticos moi potentes. E un asociacionismo moi activo. Pero non nos enganemos, moitas asociacións actúan como empresas. E isto pode confundir, mesmo ás veces contraditorio.
E nós xustamente non somos menos desa contradición e confusión. De aí a nosa aposta clara pola militancia en Ehgam (Movemento de Liberación Sexual do País Vasco) e por traballar na Cooperativa Hiruki Larroxa. Porque necesitabamos distinguir entre activismo e traballo remunerado ou ámbito profesional.
Con todo, é moi difícil. Non só porque a liña que separa a militancia e o traballo remunerado é moi difusa para quen traballamos no ámbito sociocultural. Pero porque temos que estar continuamente cambiando de gorro: "Agora veño como activista!" ou "agora veño como profesional!" con frases repetidas.
Como consecuencia da institucionalización das nosas loitas, estamos a contribuír á tergiversación e baleirado dos discursos políticos e á desarticulación dos movementos populares
Iso si, preferimos facer ese esforzo e non caer en dinámicas potencialmente perigosas. Porque o activismo ten que ser de rúa. E, desgraciadamente, estamos a pasar as nosas loitas sociais da rúa á oficina e da oficina á institución. Perigo de aí. Un risco real.
E é que, como consecuencia da profesionalización e institucionalización das nosas loitas, estalamos e baleiramos os discursos políticos, eloxiamos aos políticos profesionais, abandonamos as dinámicas asemblearias e, o que é peor, axudamos a desarticular os movementos populares.
Por tanto, como cooperativa debemos ser críticos, consecuentes e dar un paso atrás. Respectar os espazos do activismo rueiro e dos movementos populares.
No noso caso, por exemplo, e sendo unha cooperativa transfeminista, non imos participar na organización do 17 de maio do barrio ou o 28 de xuño temos que evitar as declaracións nos medios de comunicación.
Seguramente un esforzo difícil, claro, pero necesario. Por responsabilidade política (e profesional).
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non é nada fácil entender o que está a suceder en Cataluña. Con toda seguridade. Podemos dar por terminado o proceso de 2017, pero está por ver si o independentismo será capaz de iniciar un novo proceso de liberación.
Si nas eleccións o independentismo mantívose na... [+]
Levamos unhas semanas coa "serpe de verán" sobre o TAV e coa posibilidade de enlazar a "E vasca" desde Pamplona, desde Ezkio ou Vitoria.
É decepcionante ver que o noso Pobo segue dependendo de decisións interesadas e non argumentadas polos galgos e cans de caza que seguen... [+]
Os globalistas elixiron Francia, Polonia e o Reino Unido para crear un conflito aberto coa OTAN en novembro, xa que Estados Unidos está inmerso na campaña electoral para a Presidencia de novembro.
Deste xeito, a presenza de soldados de Polonia, Francia, Reino Unido e Estados... [+]
Afortunadamente, a maioría das empresas industriais comezan a entender, tras as numerosas sentenzas condenatorias, que unha pequena exposición ás fibras de amianto, sen unha protección respiratoria axeitada, é suficiente para causar unha enfermidade pulmonar grave que causa... [+]
Predicir o final de calquera cousa púxose de moda. O fin do ser humano, das ideoloxías, da comunidade, da autoridade, da filosofía, ou da democracia. Son etiquetas cargadas de sensacionalismo?
Quizá foi Francis Fukuyama quen iniciou esa moda do final. Tras o derrube do muro... [+]
O pasado 1 de agosto, unha decena de persoas da familia estivemos en Aranguren. Dous mozos de Aranzadi deron a coñecer de primeira man as escavacións e traballos que se están levando a cabo en Irulegi. Esta visita é moi recomendable, xa que recolle a dimensión do traballo... [+]
En primeiro lugar, queremos facer chegar as nosas condolencias aos familiares e amigos da muller asasinada a principios de agosto.
Os habitantes de Gaintxurizketa estamos fartos do deixamento da administración e dos responsables.
Os que vivimos no barrio estamos obrigados a... [+]
Ouvín dicir que as mellores bágoas son as que ven os aeroportos. Pero supoño que se trataba doutras bágoas o que dixo, e non como eu vin durante estas vacacións.
Durante varias horas, as bágoas dominaron o aeroporto de Munich, bágoas de indignación, bágoas de fatiga e... [+]
Teño que ir á barbaría”, pensei ao principio de curso, e non fun. Comecei co pelo longo e acabei da mesma maneira (a metade do camiño fixen un mohín cara abaixo e corteille un trocito. Ninguén se deu conta. Nin eu tampouco). Ocúltame si fáltame o xesto e, sobre todo,... [+]
Os vascos sabemos que o aparello estatal está disposto a aproveitar as forzas represivas de todas as cores e os mecanismos represivos de todas as formas, para manter a orde social dentro dun sistema baseado na dominación, aínda que para iso teñan que infrinxir unha lei... [+]
Ocórreme moitas veces: fixarme nas noticias e porme nervioso. A France revient, din. Tanto a Francia de Le Pen como a xenofobia e supremacía española, como os pallasos inchables, levántanse unha e outra vez. A merde revient. Como ouvimos, un grupo de traballadores de... [+]
Até hai pouco, a Unión Europea (UE) era un mar en calma. Todo ía ben. Todos viviamos tranquilos. Os altos mandos cumprían moi ben o seu traballo e os europeos sentiamos contentos baixo as súas ordes. De cando en vez os campesiños ían á rúa a mostrar os seus tractores,... [+]
Antes das eleccións foi un lema na fala da xente: "Temos que pór o coidado no centro", engadiu. Á marxe das expresións curiosas e incorrectas que inventan os políticos e os que teñen a condición de políticos, debo admitir que durante un tempo o tema estivo en todo o seu... [+]
Hai xa moitos anos que non sigo a competición internacional (Xogos Olímpicos, Mundiais…). A indiferenza, o cansazo, a dor… e tamén me producen un pouco de rabia. E, en consecuencia, a alternativa que me queda é non vela.
O motivo non é que non lle guste o deporte ou... [+]