Que nos perdeu aos vascos en España? E en Francia? Debemos participar na súa política, nas eleccións, nas institucións? E si é así, que condicións e obxectivos prioritarios?

Euskal Herria é un pobo, pero tamén a nación ou o proxecto de nación (aínda que neste momento temos que soportar outras dúas nacionalidades impostas asimiladoras e “facelas nós”), e para iso temos que ter un estado propio. Necesitamos a internacionalización. Nesta vella Europa, o pobo dos vascos é un dos máis antigos e, en moitos sentidos, un dos máis interesantes, non só no pasado, senón tamén no futuro.

Somos cidadáns progresistas que vivimos mirando a mellorar o futuro. Pero temos que abrir un camiño propio, non vivir baixo esoutros dous macroestados asimiladores, subsumitos, como estamos agora.

Para que o pobo vasco subsista e consiga a estrutura da nación democrática, temos que organizar todo o polisistema do eúscaro e da cultura vasca. Lingua propia en todo o territorio; sistema educativo independente; sistema de comunicación vasco aberto ao mundo; institucións lexislativas, executivas e xudiciais democráticas independentes; organización social xustamente igualitaria; aceptación e respecto da comunidade internacional.

Os vascos, como os cataláns, tratamos de dar o salto á independencia e á organización dun Estado propio. Os dous foron programas serios, graves e poderosos. Non o conseguimos, por diferentes razóns, pero sobre todo eses dous Estados que temos encima, e de forma evidente o Estado español, tanto no franquismo como no chamado Estado da transición, contra nós, que se opón a todo tipo de violencia, manipulación, forza, etnocdio, prohibición e represión. Cando queren pechar o camiño a Euskal Herria ou a Cataluña, non hai traza de democracia por parte deses Estados.

Que facer entón? Como romper o teito de cristal ou o enreixado de ferro? Non se pode nin se pode pensar unha bilateralidad, tendo eses obxectivos absolutamente lexítimos e imprescindibles e como é o Estado, o goberno do PSOE ou do PP é igual para esta cuestión.

Levar a España á democracia neste asunto principal é unha quimera prexudicial, como vemos. Este Estado é unha monarquía jerarquizada inmutable que ten ao seu servizo todo o sistema institucional e mediático, incluído o sistema político. Os principais partidos, o PP e o PSOE, son os servidores honestos desta monarquía, e os partidos que se crean máis aló, tanto no centro como nas nacións periféricas, sométense ás leis do mesmo sistema. Ver últimos exemplos: En Cataluña, ERC e o seu camiño, desde a proposta de “diálogo entre iguais”, o novo referendo consensuado e a amnistía… a perder a confianza dos cidadáns cataláns e perder até 300.000 votos. Mira Podemos, daquelas revoltas de primavera a formar parte do goberno do PSOE e a ser substituídas polo propio PSOE, na súa operación programada, por outra “esquerda” máis asimilada. Descobre a crúa experiencia de EH Bildu cando lles ofreceu axudas sen contrapartida e pareceulles que está a tomar forza “en exceso” dentro do fogar, apartándoos de todas as posibilidades de futuro, inventando novas criminalizaciones.

Entón, volver reforzar EH Bildu nas próximas eleccións? Pode ser axeitado, pero se se pon ao servizo da nación-país, non priorizando a “continuidade” con Madrid.

Imos facer Nacionalismo nesta ocasión!