Queridos lectores, gustaríame empezar cunha exclusiva este pequeno artigo de opinión: chega o verán! Si, si, a época de vacacións, de festas e de grelladas de amigos. Tour de Francia, Sanfermines, colonias infantís... Comezarei cunha exclusiva e continuarei cun recoñecemento: o meu obxectivo inicial non era escribir unha crónica lixeira sobre a dinámica das épocas. Tiña ganas de escribir algo máis complexo. Máis atrevida. Máis picante. Partía do clima electoral e das reflexións inspiradas polos debates en plena ebulición. Pero ao final non me equivoquei.

"A miña loita é o único camiño". Nestes tempos nos que se polarizan os nosos campos de batalla e cada vez é máis difícil mobilizar á xente, o borrador inicial tiña como obxectivo interrogar as nosas prioridades. Construír pontes entre sectores? Ou gañar a hexemonía de cada estratexia? A vía institucional ou o movemento popular? Lumes de montaña a favor de presos e refuxiados ou Artesáns da Paz? Patria de Bagira* ou Herribiltza? Manifestación unificadora ou ocupación para vivir no pobo?... Pero, como dicía, non conseguín que as ideas se poñan o suficientemente claras, e non me mentín a pousar esas preguntas.

Non me mentín, porque non me dedico ás redes sociais e, por tanto, escápanme moitos debates do noso microcosmos. E seguro que alguén xa o escribiu nalgún sitio e nalgún momento moito mellor que eu, sobre esas dúbidas que sinto dentro. Non é algo novo e ter debates é san, é tan san como desacordos e conflitos. Pero ultimamente dáme a sensación de que estamos a gastar moita enerxía para ver por que non estamos de acordo coa nosa veciña, cando hai tantas razóns para saír á rúa.

Vanme a perdoar si sigo cunha mala metáfora, pero creo que non todos os arrollamientos deben reunirse sempre na mesma cesta. Son afeccionado ás moletas de arrollado (tortilla) e utilizamos moitos ovos para elaborar tortillas en Euskal Herria. Pero as ferrerías tamén serven para facer pintxos, carriños e cócteles Pisco Sour. Imos retelos. Non son contraditorios, senón complementarios!

Mentres tanto, saúdavos cunha frase do defunto Claude Harlouchet: "A mellor forma de liberar Euskal Herria é empezar a construír". Vémonos en EH, porque no último cuarto de século constrúese Euskal Herria máis xusta, máis vasca, máis feminista e máis libre.