Cando sacaron a declaración tivemos noticia por primeira vez da iniciativa "A madeira e a vela". Quen a conformades e para que se creou?

Kelo Arribas: Biolur é unha asociación de cultivo ecolóxico da que formamos parte todos os que nos unimos. Como pequenos baserritarras e traballadores de agroecología non viamos representada a nosa voz, sobre todo en Gipuzkoa. Botabamos en falta unha organización para organizarnos e canalizar as nosas respostas.

Estamos a reunir a oito persoas cada quince días. Expuxemos a necesidade sindical, pero vemos que hai que conseguila paso a paso. Empezamos a reflexionar e a expor algunhas accións, sendo o sindicato Ortzimugan.

Exker: Empezamos a traballar xuntos a nosa visión das cousas. Queremos dar unha resposta ante Food For Future: as nosas accións falan de nós e falamos a través delas.

Nerea Arrizabalaga: Somos pequenos baserritarras que vivimos a outro ritmo, máis unidos ao ritmo da natureza. Temos unha visión do mundo máis sinxela, coñecemos a nosa produción porque é a medida das persoas que traballan nel, temos proximidade coas persoas que consomen os nosos produtos...

Exker: Todos vendemos en directo, non vendemos en supermercados nin a grandes intermediarios, estamos a traballar noutro modelo de caserío...

N. Arrizabalaga: Pero no sistema no que estamos situados impúlsanse outras cousas: macroproducción, macroproyectos, foros como Food For Future... todo iso queremos socializarlo.

K. Arribas: A miúdo outros axentes falan en nome dos baserritarras de soberanía alimentaria. E iso está ben, fano coa mellor vontade e moitas veces mellor que nós. Pero como traballadores debemos crear unha colaboración entre os baserritarras e unha organización para socializar a nosa voz.

Por que decidiron enfrontarse a Food For Future?

N. Arrizabalaga: O nome dio, a comida do futuro é iso. E onde estamos? Nós somos a comida actual e a comida do futuro. O noso modelo é o que debería abrirse, así non teriamos falta de comida, aínda que en Ucraína haxa guerra ou haxa aranceis. Eles venden o contrario: que a comida do futuro será artificial, que o que non sabemos de onde vén moi ben, que vai necesitar unha chea de insumos, que consuma unha chea de enerxía...

Exker: As autoridades e os intereses destas multinacionais non van satisfacer as necesidades dos cidadáns nin a facilitar a vida dos baserritarras. Ante isto, o noso desexo é manifestar que hai outra forma de facer.

K. Arribas: O do Goberno Vasco é un camiño moi curto. Na crise ecolóxica e social na que estamos, todos sabemos que necesitamos un cambio de modelo. A comida do futuro estará ligada ou non á terra. O único camiño é a agroecología, e iso non o dicimos nós, dio a Organización de Nacións Unidas para a Alimentación e a Agricultura. Esta é a única forma de alimentar á xente.

N. Arrizabalaga: Sen destruír totalmente a zona.

Exker: Para conservar a terra en funcionamento. Ou nós dentro da Terra.

K. Arribas: A única forma de afrontar este novo panorama: cambio climático, esgotamento da enerxía, sistema de guerras...

Sorprende que en Food For Futu non haxa ningún baserritarra.

N. Arrizabalaga: Non hai animais, non hai baserritarras... Como é posible convocar un foro destas características sen contar cos produtores de comida? !

K. Arribas: Bittor Oroz, viceconsejero de Agricultura, Pesca e Política Alimentaria do Goberno Vasco, afirmou que en Euskal Herria non hai capacidade para alimentar á cidadanía. Niso de acordo, pero aposte pola terra de alimentación, non polas impresoras 3D. Para iso estamos os baserritarras e os que xeramos alimentos podemos ser máis si el tamén facilita o camiño e axuda á xente. Precisamente del depende poder producir o suficiente.

N. Arrizabalaga: Coas terras que temos en Euskal Herria, debería dar vergoña a Oroz dicir que non somos capaces de alimentarnos. Por suposto, só o 3-4% do que consumimos hoxe en día é o que se produce aquí. Pois potencia a produción de aquí! Hoxe en día a presión da administración é o maior peso para nós. Os que adquirimos terras e os que estamos en marcha afógannos nos tickets, sexan esixencias, sexan controis... iso ponnos un gran peso, ademais do noso traballo, e pensa para alguén que acaba de entrar! A terra está cada vez máis artificializada, conseguir terra é case imposible...

Exker: Non o deixes en mans destes grandes comercializadores. O baserritarra vese apertado polas súas necesidades básicas, que son cereais ou pensos, que é electricidade, que é gasoil..., que teñen un prezo fixo, que os baserritarras non poden decidir, e o que produce, como o leite ou a carne, pono outros. Aí apértannos, polo que non hai produtores, normal, quen empeza a producir? Non hai substitucións.

N. Arrizabalaga: Estas granxas de gran tamaño que impulsaron nos últimos anos poden axudar moito tamén as institucións no proceso de redución, poden facer un gran acompañamento e non fan nada.

Que din da carne sintética producida en impresoras 3D?

K. Arribas: Xogan co discurso da crise da proteína para dicir que unha máquina de 3D solucionarao. Que, volvendo a unha multinacional?

Exker: A sociedade vasca está repleta de proteínas.

N. Arrizabalaga: Pero a xente métese na cabeza con esta idea repetida. NO seu Bajuan trabállase este tema da comida 3D ata que se normalice e a xente próbeo e créase que é o futuro.

Exker: A alimentación é un tema a repensar. Consumimos demasiada proteína. Os nosos predecesores comían carne unha vez por semana e peixe unha vez ao mes. Hai xente que se alimenta con menos dun euro: para comprar esas salchichas por baixo dun euro, cando chegaron ao supermercado envolvidas nese plástico... quizais mellor non comer e comer garavanzos ou lentellas.

N. Arrizabalaga: O status vén para comer carne todos os días na nosa cabeza, e si non podemos comprar de boa calidade, baixamos a calidade en lugar de comprar unha ou dúas veces á semana e comer legumes os outros días.

K. Arribas: 3D será comida para pobres. Porque quen teña diñeiro sempre prefire a chuleta real.

N. Arrizabalaga: Pero a carne 3D non se presentou como: primeiro dixeron que é moi cara producir e parecían ser para elites. Pero xa se prepararon para producir dúas toneladas o día de Iraq e será de xente máis humilde.

Exker: Hai outra corrente que ve interesante a carne sintética, a dos veganos.

N. Arrizabalaga: Pode ser contraditorio, os veganos non toman mel porque é producido polas abellas, e para facer carne sintética as células nai non sei si poden considerarse vivas... De onde veñen ou con que alimentan esas células?

Os macroproyectos de enerxías renovables foron ao campo...

Exker: Xa están os que esnaquizaron todas as esquinas a vender a súa solución. Isto é unha solución para eles, un sistema para seguir facendo diñeiro, ocupando terreos. Se agora achegamos terras a estas multinacionais, estamos sen terra para alimentarnos.

N. Arrizabalaga: Todo é negocio.

Exker: Comprendo que van necesitar enerxías renovables, pero primeiro que se deteñan no TAV: deixar de gastar diñeiro e enerxía. Din que só coas zonas artificializadas non imos sacar suficiente enerxía, pero aínda se colocaron placas solares nunha porcentaxe moi pequena destas terras e xa imos buscando campos e pradarías. Hai un lugar onde se fixo nos pobos, nos polígonos industriais, e si logo necesítase máis, falaremos.

K. Arribas: Este é outro negocio, non unha solución. Coas renovables producen electricidade e a electricidade é unha pequena parte do consumo de enerxía. O consumo principal é o gasoil e non queremos mirar a el. Por que? Porque iso esixe un cambio de modelo e non queremos. Isto é un parche que non serve para nada, sobre todo para facer negocio ás multinacionais e dar discurso aos políticos, para que digan “estamos a solucionar”. E non é crible, os datos están moi claros. Por iso é unha visión moi curta, pero todos comemos ese discurso. O peor é que agora as nosas terras están en xogo.

N. Arrizabalaga: Creo que queren crear dependencia. Se non temos terra para producir alimentos, eles decidirán con que se alimentará, porque non nos deixarán outra alternativa. Se ponche a comida 3D cando non tes nada máis... parece que nos queren levar dentada.

Exker: Ter ferramentas para a soberanía dáche forza e confianza en ti mesmo. Ás multinacionais e aos eventuais como Food For Future non lles interesa isto porque de aí non negocian: a agroecología é a única solución, pero si cada pobo xestiona a súa terra e a súa propia comida, non hai negocio, non hai moito volume, o ben queda entre nós.

N. Arrizabalaga: convertémonos como eses países que chamamos "terceiro mundo", unha empresa de Noruega vai explotar aos eólicos de aquí e vai levar o diñeiro, como coas placas solares, ademais non imos poder producir a nosa comida... viñéronme lembrando as terras africanas, que os países ricos espolean...

Exker: É colonialismo. Veñen a terras agrícolas, teñen diñeiro ou o que é peor: non teñen diñeiro, están a facer cousas co diñeiro que logo pode haber. Están a hipotecarse, non eles, senón a seguinte xeración, como o fixeron coa incineradora. Quen se vai a responsabilizar dunha carga crecente? Non teñen ningunha responsabilidade.

K. Arribas: O colonialismo da cidade tamén existe no medio rural: no País Vasco o 90% da poboación vive no 10% do territorio. A cidade non pode destruír máis campos, basta con colonizar o campo! Ponde os aeroxeradores na Cuncha! Aí está o consumo, deixemos en paz a montaña, os que vivimos nela estamos noutro modelo, non necesitamos tanta enerxía. A sociedade debe ser crítica e asumir o seu consumo.

Está debilitada a relación entre a rúa e o monte?

Exker: Eu non levo ben a dicotomía rueira e campesiña. Hai formas de estar na rúa e de estar no caserío. En todo hai xente que está a facer as cousas de forma consciente e ben e en todo está o que está a facer de forma e de puro egoísmo. No mundo rural tamén hai moito diso.

Falta xente nos caseríos e nas zonas rurais. Na zona na que vivimos, hai unha ducia de caseríos de volta e só vivimos en dúas casas. No noso caso, temos que empezar a buscar a substitución e seguramente sería moito máis atractivo para os nosos fillos ou para alguén que vén de fóra, para compartir alegrías, cansazo e vida se estivesen á súa ao redor. Os donos destes caseríos buxán son xente como nós e a súa intención é vendelos o máis caro posible.

N. Arrizabalaga: Como consumidor, atendendo onde compra ou busca a súa comida, a xente en xeral está moi lonxe do caserío. A xente maior ha nacido no caserío ou ten cerca, pero a xente nova e os nenos non: as escolas visítannos e sorpréndense porque as patacas están enterradas, ou ven a vaina e non a identifican cos guisantes. Isto dá unha idea e unha responsabilidade.

K. Arribas: Eu tamén vexo un pouco lonxe. Co tempo déronse algúns pasos, hai máis conciencia, pero nos falta moito. Estas crises dan a algúns a impresión de que a nosa comida depende de Ucraína. Durante un tempo notei á xente preocupada pola comida e con ganas de aprender sementes, pero xa pasou. Cando estalou a guerra de Ucraína, algúns tiveron a preocupación da guerra nuclear e tiveron o reflexo de facer as nosas sementes, gardalas e facer horta. Son moi poucos, pero quizais cada vez son máis, porque a crise chega a máis xente. Buscan un cambio de modelo.

O cambio de modelo vén inevitablemente, pero o soño das vacacións é "unha última volta"...

Exker: A clave é cambiar a dirección da mirada. As necesidades da persoa son moi sinxelas e son as que menos valor teñen na actualidade. Teriamos que ir a eses básicos e creo que o caserío ten o seu lugar, a súa forma de facer. Como sociedade sabemos facer algunhas cousas na boa dirección. Aí é onde deberiamos pór a forza.

K. Arribas: Temos que prepararnos para o cambio. Como? Coidándose mutuamente, traballando a soberanía alimentaria e aprendendo da autosuficiencia, para non ter dependencia, nin de multinacionais, nin de armas, nin de gobernos.

N. Arrizabalaga: A xente non quere deixar o seu ritmo de vida, non estamos a preparar. E é curioso, precisamente os que temos unha ferramenta para seguir avanzando desde o punto de vista da soberanía somos os que máis nos preocupamos polo cambio, os que vemos que si. Canto máis tarde iníciese, máis brusco será o cambio.

A subida de prezo si, pero a crise alimentaria non fala na rúa.

Exker: Para pór un exemplo, tentamos traer de cerca todo o cereal que damos ás ovellas, e parece que os cereais da zona non van ser case nin moito menos e que o que hai é moi caro. É consecuencia da seca. Seguro que a nós vainos a afectar.

K. Arribas: A crise de 2008 provocou unha crise alimentaria moi dura en África e moita xente dicía que había que estar atento porque nós tamén somos dependentes. Por tanto, non é un tema novo pero non queremos velo. E claro que estamos en perigo. Pensamos que para nós sempre haberá comida, porque temos diñeiro e cremos que temos ese privilexio. E non creo que estea para todos. Estamos empobreciendo e estou preocupado: en Navarra perdeuse a colleita, pero tamén en Castela, Andalucía e Cataluña. En Arxentina tamén houbo secas e alí prodúcese soia, que logo se utiliza para alimentar aos porcos das macrogranjas catalás. Antes as crises alimentarias víanse en Tunes, pero cada vez vese máis cerca.

Biotech Foods, empresa de carnes sintéticas que difundirán en San Sebastián e cuxo principal socio é a corrupción brasileira

Biotech Foods abrirá en San Sebastián, en 2024, unha das primeiras fábricas de carne de laboratorio de Europa. O Polígono Eskusaitzeta contará cunha planta de 11.000 metros cadrados. A empresa explicou que a biopsia dos animais permite a captación de células musculares que se alimentan en tanques de aceiro inoxidable para o seu crecemento. Esta carne sintética será posteriormente vendida aos procesadores de alimentos.

EHNE anunciou na revista Etxalde que o principal accionista de Biotech Foods é a empresa brasileira JBS, que investiu 36 millóns de euros en 2021, cubrindo a ampliación de capital. Os ex directivos e membros dos consellos de administración do JBS recoñecen subornar a 1.800 políticos de 28 partidos brasileiros, que empregaron 180 millóns de dólares nos últimos 15 anos. JBS é o maior produtor de carne do mundo.

Kelo Arribas: "A ninguén se lle arresta a cara porque se deixou fóra aos baserritarras e dar cabida no BEC, no congreso Food For Future".

Ante este caso de corrupción, o Fondo de Pensións de Noruega deixa de ser accionista de JBS.