Deus aparece no escenario. O seu rostro é longo e lanzou varias advertencias con voz profunda. Non parece que estea de broma. As advertencias si, pero non demasiadas explicacións do que temos que ver, a pesar de ameazar ao que vai facer preguntas ao terminar. Pero as explicacións non foron necesarias para poder gozar da obra Platea da compañía Tripak. Teremos a sensación de estar durante o tempo que dure a obra. Ás veces soñando, outras veces con atención. Será tamén un lugar para os soños perversos. Viaxamos ao subconsciente da man das mozas que forman a compañía Tripak e tentamos descodificar as mensaxes secretas coa axuda dos soños.

Co permiso de Deus sairán ao escenario o resto de actores, protagonistas deste soño. O atrezo será mínimo. Unha mesa con forma de sepultura, un pano na parte posterior do escenario e ramas desde o solo por todas as partes. Nun lateral do escenario haberá un violinista que axudará ao tres actores, e a Deus, ao seu destino. Con esta disposición iníciase o banquete, no que seremos testemuñas das relacións de poder entre os actores, sempre baixo a mirada vixiante e xudicial de Deus.

A frase é unha transición entre dous mundos. Esta obra será tamén esa, o camiño intermedio entre a vida e a morte. Neste limbo enfrontámonos aos nosos pensamentos escuros, medos, neuras e obsesións, os nosos pecados. Tamén teremos os nosos desexos, os soños e ambicións silenciados chocarán co medo que goberna a nosa intelixencia, con esa enerxía poderosa e reaccionaria. Deus actuará como xuíz da conciencia, contra o que os actores, cuestionando o seu poder, cuestionarán as súas crenzas. O tres protagonistas desafogarán as risas. Estes temas non só se abordarán desde un punto de vista dramático, senón que tamén se dará cabida ao humor e ao absurdo.

Para aumentar a sensación onírica caeuse unha preciosa choiva na rúa e as pingas grosas de auga golpearon fortemente contra o local situado no Cult Parnaso. O son da choiva e o que estaba a suceder no escenario fixeron unha boa mestura, coma se fose a banda sonora da interior elixida. Con iso espertámonos e con iso acabouse a obra de teatro, o soño. Sairemos á rúa coa sensación de durmir ben ou “non tan ben” e, como con calquera diarrea, custaranos separar o soño da realidade, polo menos até espertarnos.