A miña nai recomendoume non casarme cando era neno e non ter fillos. Entón non o entendín, pero creo que foi a forma de expresión máis sincera que tivo para defenderme. Na adolescencia tardía empecei a sentirme incómodo coa maior parte que me rodeaba e a comprender de onde viñan esas incomodidades. Un deles foi o modelo represivo da virilidade presente en varios espazos, grazas ao cal me dei conta de que a heterosexualidad non era o que quería para min. Máis tarde decidín que ía ser o bolle.
Non vou negar que esta decisión me trouxo fortes fracturas coa contorna próxima desa época, e que os referentes dos libros non eran suficientes para encher o baleiro das roturas, aínda que na dirección que quería seguir fose norte. Pero as fracturas traen a miúdo novos inicios, e así, tarde, pero por primeira vez entrei nun grupo de bolleras. Alí estabamos bolleras de diferentes idades, tomabamos as rúas para facer asembleas e ocupabamos espazos para heteros co obxectivo de desnormalizar o modelo de lecer. O coidado e as dinámicas internas que había neste grupo non as atopei antes en ningún grupo de militancia; o corpo estaba colocado no discurso e o persoal é político, non un lema abstracto, senón o noso día a día: o baleiro que deixaba escapar da normalidade que cumpría o grupo. Reconfiguramos a familia.
Sen nome non existe, e nós eramos bolleras, non mulleres homosexuais. O volle que encarnabamos non era unha identidade asociada a unha orientación homosexual, senón un suxeito político cunha práctica e unha conciencia determinadas
Sen nome non existe, e nós eramos bolleras, non mulleres homosexuais. O volle que encarnabamos non era unha identidade asociada a unha orientación homosexual, senón un suxeito político cunha práctica e unha conciencia determinada. En moitos transmaribolloones ocórrenos que coas palabras que temos ao noso alcance non podemos describir as nosas realidades, porque esas palabras crearon sociedades binarias e seguen unha lóxica heterosexual. Creamos novas palabras, ou ocupamos as que historicamente se utilizaron para marcarnos e cambiamos de significado para dicir en voz alta que non queremos formar parte da normal, porque esas palabras nos deron a existencia. Unha delas é a palabra bollera.
Ser bollar é unha opción política, como dicía o gran Monique Wittig. Asumimos toda unha tradición baseada na heterosexualidad, os modelos de vida máis desexables son tamén heterosexuais e seguimos pensando de forma heterosexual. Esta última é en gran parte da nosa opresión. Pero é posible pasar á parte cimal e facela desexable, como fixo Wittig no seu traballo teórico e literario. As institucións definen a través da xerarquía sexual o corpo directo de LGTB, a cambio do cal nos precarizamos quen non entramos nesta práctica. Máis que espectacularidade, necesitamos referentes perversos positivos para poder seguir o seu modelo.
Coa colección LISIPE trouxemos en 2017 o Pensamento heteroxéneo Wittigen ao eúscaro, e hai unha maneira de facer o noso discurso e seguir facéndoo.
«Gatazkaren konponbidean baliagarria izango delakoan» EH Bilduko Lantalde Feministak egindako hausnarketa plazaratu du Arma Plazan. Igor Enparan alkateari «Jaizkibel konpainiak bakarrik betetzen duen legea betearazten hasteko, eta Alarde bakarra, guztiona eta... [+]
Por unha cuestión de traballo tiven que reler este marabilloso libro. Un libro curto que aúna teoría, genealogía e historia feminista, e que seguramente terá moitas críticas mirando na rede e, sorpresa! Atopei unha, a que escribiu Irati Majuelo en Berria.O
libro... [+]