Ultimamente dise que a “guerra híbrida” é unha nova forma de conflitos contemporáneos. Entendemos a guerra híbrida como unha guerra que vai máis aló da contenda militar, que mobilizaría non só o complexo militar industrial, senón tamén os medios e suxeitos da “sociedade civil”. O problema desta comprensión da guerra híbrida é o seu limitado alcance de análise. Porque sería un erro considerar a guerra híbrida só como un instrumento de guerra. A guerra híbrida é a guerra que utiliza o capital en tempos de paz. Para dar nome a este proceso, Abya Yalan falou desde hai tempo de “guerras culturais”.

A forma capitalista de produción é unha máquina de crear formas culturais de guerra, máis aínda en tempos de crises civilizatoria. O imperialismo do “Occidente colectivo” produce constantemente guerras culturais e cognitivas como condición da súa existencia e expansión. A guerra cultural non é só unha propaganda de guerra a favor da OTAN, campañas de desinformación dos medios de comunicación ou censura mediático-política. A guerra cultural é tamén unha ideoloxía capitalista que se desenvolve en tempo de paz, é dicir, en Hollywood e en Netflix, ou o rebisionismo para a “descomunización” do Leste de Europa que se produce nas oficinas da ONG occidentais, ou o imperialismo cultural cos pobos de Abya Yala.

Como nos di Eliades Acosta no seu libro O imperialismo do século XXI: guerras culturais, a guerra cultural non é só un instrumento que se utiliza nun conflito militar máis amplo. Máis aló de ser un instrumento, a guerra cultural é o prólogo e a continuación da guerra convencional. Hoxe en día, o obxectivo último do imperialismo cultural non é romper as fronteiras físicas do estado inimigo, senón colonizar a alma e a mente humana. A clave máis representativa destas guerras ideolóxicas, culturais e cognitivas é, por tanto, o seu obxectivo: mostrándonos unha nova ofensiva imperialista global, non se trata só de desarmar ideológicamente ao pobo inimigo (cara a fóra), senón de destruír e eliminar o sentido crítico do pobo que vive no centro imperialista (cara a dentro).

Nesta fase do capitalismo na que as forzas produtivas convertéronse en forzas devastadoras, para garantir a militarización da “sociedade civil” é imprescindible o seu derrubamento para utilizala como forraxe de canóns ao servizo dos intereses do capital. A ofensiva da OTAN contra os traballadores públicos mundiais non é a única ofensiva na guerra contra o inimigo. Nós (o noso desexo e a nosa alma) convertéronnos en presas a guerra do ataque imperialista global.