De quen é responsable o sufrimento psicolóxico?
Agora falamos máis da saúde mental, do benestar psicolóxico e a súa repercusión na nosa calidade de vida. É motivo de alegría, porque axuda a sacar o tema do armario, porque ao demostrar que a dor o temos todos (e non uns poucos) o malestar normalízase e axuda a diminuír o estigma que hai ao redor dos trastornos mentais.
O punto de partida é bo: recoñecer que ninguén está do todo ben, que a todos cústanos vivir, que as nosas relacións cos demais e connosco mesmos non son tan saudables como podían ser. Temos medo á soidade porque non somos bos amigos de nós mesmos, pero tamén a amar, ou a ser queridos. Na procura cega, mesmo na loita, o sentido da vida depende de como encher o buxán interior.
Está ben visualizar todo isto, xa que haberá que partir do recoñecemento da existencia do malestar. Pero, que facer ante isto? Pedir atención psicolóxica gratuíta a máis xente está ben, ou mesmo reivindicar que acudir ao psicólogo non é sinónimo de enfermidade. Pero é natural que as persoas vivan tan imposibles?
Dúas grandes disciplinas axudan a entender o tema do sufrimento psicolóxico. Desde a psicoloxía, evidentemente. Pero tamén desde a política, porque somos seres sociais, e porque a calidade da sociedade na que vivimos inflúe moito na nosa vida (a través das condicións de vida que nos pon) e na nosa configuración psicolóxica (a través dos seus valores e das pretensións que sementa en nós).
A psicoloxía e as políticas progresistas deben esixir medidas para acompañar aos nenos nos seus primeiros anos
Neste noroeste do mundo vivimos nun sistema político no que o benestar das persoas non é un eixo e un fin, moi lonxe dos valores que a vida esixe, en configuracións sociais organizadas en función doutros intereses, onde evidentemente é difícil vivir ben ou estar ben. Primeiro, e sobre todo, para a xente que vive en precariedade ou explotación. Pero fóra disto tamén creo que habería que redefinir que son as boas condicións de vida, revisar a que achegamos valor, a que chamamos éxito. Estamos atrapados en plena produtividade, sen tempo para nada, e medimos o tamaño do benestar en función do material.
Denunciar estas condicións debería ser a primeira medida para combater o malestar, e iso é o primeiro que debería facer unha psicoloxía honesta, ser política para sacar da esfera individual a responsabilidade do malestar das persoas e expulsar do sistema. Xunto á esixencia de cambios políticos estruturais, debería centrarse na primeira infancia, tan importante na configuración psicolóxica destas persoas, abordando de forma preventiva a saúde mental.
Porque hai que denunciar o capitalismo, de acordo, e o consumismo asociado, ou, por suposto, a insatisfacción permanente. Pero non se pode entender o éxito deste sistema en nós, se non miramos a dependencia que vivimos na primeira infancia, e cando isto non se coida adecuadamente, ao baleiro afectivo que se nos presenta no interior para sempre. A psicoloxía e as políticas progresistas deben esixir medidas para acompañar aos nenos nos seus primeiros anos.
Nestes anos desenvolvemos a fortaleza (ou debilidade) emocional, na que debemos centrarnos se cremos na política e a psicoloxía que teñen como obxectivo facer que as persoas sexan máis maiores, máis satisfeitas, máis libres e, por que non, máis felices.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non é nada fácil entender o que está a suceder en Cataluña. Con toda seguridade. Podemos dar por terminado o proceso de 2017, pero está por ver si o independentismo será capaz de iniciar un novo proceso de liberación.
Si nas eleccións o independentismo mantívose na... [+]
Levamos unhas semanas coa "serpe de verán" sobre o TAV e coa posibilidade de enlazar a "E vasca" desde Pamplona, desde Ezkio ou Vitoria.
É decepcionante ver que o noso Pobo segue dependendo de decisións interesadas e non argumentadas polos galgos e cans de caza que seguen... [+]
Os globalistas elixiron Francia, Polonia e o Reino Unido para crear un conflito aberto coa OTAN en novembro, xa que Estados Unidos está inmerso na campaña electoral para a Presidencia de novembro.
Deste xeito, a presenza de soldados de Polonia, Francia, Reino Unido e Estados... [+]
Afortunadamente, a maioría das empresas industriais comezan a entender, tras as numerosas sentenzas condenatorias, que unha pequena exposición ás fibras de amianto, sen unha protección respiratoria axeitada, é suficiente para causar unha enfermidade pulmonar grave que causa... [+]
Predicir o final de calquera cousa púxose de moda. O fin do ser humano, das ideoloxías, da comunidade, da autoridade, da filosofía, ou da democracia. Son etiquetas cargadas de sensacionalismo?
Quizá foi Francis Fukuyama quen iniciou esa moda do final. Tras o derrube do muro... [+]
O pasado 1 de agosto, unha decena de persoas da familia estivemos en Aranguren. Dous mozos de Aranzadi deron a coñecer de primeira man as escavacións e traballos que se están levando a cabo en Irulegi. Esta visita é moi recomendable, xa que recolle a dimensión do traballo... [+]
En primeiro lugar, queremos facer chegar as nosas condolencias aos familiares e amigos da muller asasinada a principios de agosto.
Os habitantes de Gaintxurizketa estamos fartos do deixamento da administración e dos responsables.
Os que vivimos no barrio estamos obrigados a... [+]
Ouvín dicir que as mellores bágoas son as que ven os aeroportos. Pero supoño que se trataba doutras bágoas o que dixo, e non como eu vin durante estas vacacións.
Durante varias horas, as bágoas dominaron o aeroporto de Munich, bágoas de indignación, bágoas de fatiga e... [+]
Teño que ir á barbaría”, pensei ao principio de curso, e non fun. Comecei co pelo longo e acabei da mesma maneira (a metade do camiño fixen un mohín cara abaixo e corteille un trocito. Ninguén se deu conta. Nin eu tampouco). Ocúltame si fáltame o xesto e, sobre todo,... [+]
Os vascos sabemos que o aparello estatal está disposto a aproveitar as forzas represivas de todas as cores e os mecanismos represivos de todas as formas, para manter a orde social dentro dun sistema baseado na dominación, aínda que para iso teñan que infrinxir unha lei... [+]
Ocórreme moitas veces: fixarme nas noticias e porme nervioso. A France revient, din. Tanto a Francia de Le Pen como a xenofobia e supremacía española, como os pallasos inchables, levántanse unha e outra vez. A merde revient. Como ouvimos, un grupo de traballadores de... [+]
Até hai pouco, a Unión Europea (UE) era un mar en calma. Todo ía ben. Todos viviamos tranquilos. Os altos mandos cumprían moi ben o seu traballo e os europeos sentiamos contentos baixo as súas ordes. De cando en vez os campesiños ían á rúa a mostrar os seus tractores,... [+]
Antes das eleccións foi un lema na fala da xente: "Temos que pór o coidado no centro", engadiu. Á marxe das expresións curiosas e incorrectas que inventan os políticos e os que teñen a condición de políticos, debo admitir que durante un tempo o tema estivo en todo o seu... [+]
Hai xa moitos anos que non sigo a competición internacional (Xogos Olímpicos, Mundiais…). A indiferenza, o cansazo, a dor… e tamén me producen un pouco de rabia. E, en consecuencia, a alternativa que me queda é non vela.
O motivo non é que non lle guste o deporte ou... [+]