O tres nomes propios que aparecen no título deste artigo non coinciden coa realidade das persoas así chamadas. Marc Hernàndez Pons, Dani Hernàndez Pons e Ramón Martínez Hernàndez eran as falsas identidades atribuídas polo Ministerio do Interior a tres axentes da Policía Nacional. A súa misión é infiltrarse nos movementos sociais dos Países Cataláns a partir de 2020 e solicitar a maior información posible.

Como peza dunha operación do Estado para introducir varios espías no activismo, o tres personaxes tiñan elementos comúns, tanto na súa biografía policial como na forma de dar forma ás súas identidades ficticias. Os compañeiros da 33ª promoción, formada por 2.587 alumnos, ingresaron o 11 de setembro de 2017 na Escola de Policía de Ávila e xuraron o cargo na mesma cerimonia o 13 de xuño de 2019.

Posteriormente, a Comisaría Xeral de Información elixiu con precisión para permanecer máis de dous anos afastados das súas vidas reais mentres construían unha noticia baseada na mentira, conseguindo así a confianza das persoas que rexeitaban. No caso de Dani, chegou a ter relacións sexuais afectivas instrumentais con mulleres que lle facilitarían participar en reunións, xornadas e manifestacións.

Esta estratexia de infiltración levou a interrelacionarse e superponerse con mulleres de diversos proxectos políticos de Barcelona, co fin de afianzarse en espazos concretos e dar credibilidade ao personaxe. Cinco deles presentaron unha querela contra el, o superior e o Ministerio do Interior, imputando o delito de abusos sexuais, o delito contra a integridade moral, revelar segredos e impedir o exercicio de dereitos cívicos.

Que ninguén pense que Dani traballaba pola súa conta. Nin el, nin os seus dous compañeiros descubertos, nin outros que seguen activos. As mulleres que puxeron querela non son inocentes e non cren que a Xustiza española repare o dano que lles causaron. O famoso clamor feminista chileno que lles fai vivir nas súas carnes: “O estado opresor é un macho violador”.

En todo caso, o que sempre tivemos claro é que queremos denuncialo con todos os medios posibles: o Estado utilizará sen escrúpulos as ferramentas dispoñibles para sabotear calquera intento de cambiar o statu quo actual. Cada día máis xente dáse conta de que construíron un sistema para protexer as súas ilegalidades e castigar a quen lles enfrontan. En gran medida, isto é debido a que algúns se enfrontan na súa propia cancha para pór de manifesto o que fan.

Despois dos meses de investigación e da resaca das publicacións, quedo con dous programas. A primeira, repetida por algúns colectivos afectados: “Ás veces non somos conscientes da nosa capacidade de transformación”. Parece que eles téñeno máis claro. En segundo lugar, un medio libre e autogestionado, Direct, logrou entrar no cume da axenda mediática estatal e provocar un debate social. Por tanto, a miña conclusión é que agora máis que nunca hai que fortalecer os lazos de confianza e articular formas de protección baseadas na cooperación. Marc, Dani, Ramón, xefes e seguidores: non van romper as comunidades de loita que estamos a construír.