Unha vez máis, o tema do eúscaro ocupou nos últimos tempos a algúns dos xefes de liña. Que un xulgado decidiu contravenir as condicións dun posto con perfil de eúscaro. Din que unha enquisa sociolingüística ha achegado datos significativos. Que a actividade cultural vasca de Lapurdi, Baxenafarroa e Zuberoa vai realizar unha gran manifestación o próximo mes, ou que a semana pasada levouse a cabo unha importante mobilización a favor da educación en eúscaro, a favor do dereito a aprender realmente euskera e euskera.

Novos anciáns.

Vello, agresión contra o eúscaro, desprezo, desvergoña. Até tal punto que custa crer que pode ser unha noticia, que aínda nos sorprendemos e alterámonos.

E os datos tamén os antigos. Sabemos que agora o número de euskaldunes é é maior, pero isto non supuxo un incremento similar ao uso; ou que entre os mozos hai o maior número de euskaldunes, por efecto do ensino, aínda que sabemos que iso non implica unha adhesión propia da lingua, como xa advertín no último artigo. Porque a taxa de oposición máis alta á promoción do eúscaro atópase neste colectivo, iso si, realmente nova. Caso.

Queixámonos, como é normal. "Sempre estamos fartos de explicar, xustificar e defender a nosa elección: queremos vivir en eúscaro con normalidade, espontaneidade e tranquilidade", palabras de Doinuele, membro do recentemente nado proxecto.

E pedimos política. "Fronte ás trabas que ten o eúscaro, imos reivindicar unha política lingüística eficaz", porque "se a verdadeira lingua fose unha política pública..." –palabras ouvidas na rolda de prensa para anunciar a manifestación que se vai a celebrar en Baiona–, evidentemente sería moi diferente.

Somos conscientes de que as "bases xurídicas existentes para avanzar na normalización do eúscaro son débiles e non suficientes", e que debemos "botar patas para arriba", en relación coas mobilizacións dos alumnos de marzo.

Pero non tocamos a esencia.

Porque, si sabemos que a nosa situación sociolingüística é síntoma e consecuencia da dependencia política dos vascos, e que nesa situación é imposible vivir en eúscaro con normalidade ou facer unha verdadeira política lingüística a favor do eúscaro que revolucione a situación, por que non fálase diso? O que é máis grave, por que apostamos por unha estratexia política que non se basea en que é así?

Preguntas honestas: de verdade vostedes cren que o futuro do eúscaro depende do que España e Francia van facer por nós? Esperades realmente os xestos? De verdade parécelles unha táctica axeitada, tentar que eses estados aposten por unha lingua que non é a súa e que non a queren? De verdade cren (nós) que a estrutura das administracións autonómico-departamentais coloniais é un apoio xurídico e político ao noso favor? Entón, que estamos a facer?

Ímoslle a ignorar, pareceranos difícil, pero se imos deter o enorme efecto da máquina de asimilación, o pobo necesita inevitablemente a súa independencia. Como todos os pobos do mundo, non somos diferentes. Si un pobo puidese manter a súa idiosincrasia sen independencia, por que e para que os estados desexarían e necesitarían entón a súa independencia?

Como non entendo como pode haber un diálogo sobre os problemas dos vascos, que non mencione a palabra indolente, eu traereino tantas veces como sexa necesario. Jin. Vostedes dirán que estou empeñado. Pois si, e moi preocupado.