Unha canción de Glaukoma de 2013 dicía que comezaba o teatro. A canción Kañeroa, pesimista, realista, e por encima de todo crítica, reivindicativa; seguro que coa súa audición poríase algunha vea do pescozo a gallarón e á veciña máis dereita que coñeces. Ou quizais sería mellor, polo menos entón, non mostrar a canción. Quizá lles gustou sentar ante o xuíz, quen sabe, porque de pouco se xulgaban en España como criminais, entre outras cousas por denunciar a corrupción dos políticos, que en ocasións quedou probada. Aínda que prometeron quitarnos a Mozala, alguén comeu a súa palabra e aquí non pasa nada.

Pasaron dez anos desde que se advertiu así sobre o escenario do teatro parlamentario, e esa mesma frase veume lembrando despois do visto nas últimas semanas. Vivimos compulsivamente no presente, con pulso constante co mundo, moi esquecidos do presente e da semana pasada, pero parece que non cambiamos moito –outro argumento, por certo, vou mencionar por última vez o canto de Glaukoma: “Euskal Herria domingos vendo o conquis” tamén cantos das baciones; o único que cambiou é que os domingos no canto dos luns–.

O libro On Democracy (“Democracia”, 1998) de Robert A. Dahl é moi utilizado na academia de ciencias políticas. Dise que achega algunhas claves significativas para entender o sistema político contemporáneo e a distribución de poderes entre eles, e pódese entender facilmente que a elaboración e aprobación das leis corresponde aos partidos políticos elixidos polos cidadáns, ao parlamento, e que a responsabilidade de quen goberna é pór en práctica esas leis, executalas. Con todo, quen ten a teoría ben apresa, recibe un bofetón á vista da aplicación real, porque ten mil dispositivos para pisarse un ao outro, ou para esmagar o de sempre. Pode ser o 49.3 ou calquera outra cousa, pero quen queira perseguilo faio. Está protexida por lei, a derrogación da competencia por parte de quen exerce a autoridade. “Necesito o voso apoio, pero tranquilo, se non me apoiades tamén me dá igual, porque estades por encima de vós”. Macron perdeu a súa popularidade, pero non lle importa demasiado, porque legalmente non pode volver presentarse á presidencia. Unhas boa mangas, porque non ten nada que perder.

A do outro tampouco queda atrás, porque atopou a forma de entrar na moción de censura contra el cun sorriso. Non dubidaba, non tiña medo a perder o trono, e Sánchez aproveitou os minutos antes da cámara para masajear aos votantes. O que tiña diante, o presunto candidato, recoñeceu que se aburriu no discurso do presidente e fixo pouco máis. Este é o teatro parlamentario? Egon, Hego Euskal Herritarrok, hartu axenda: faltan dous meses para maio. E logo diga que é isto, drama ou comedia.