É a mellor reforma posible. Poida que si. Iso non o converte nunha boa reforma. Centrándonos nas medidas, non serve para recuperar nin moito menos o que nos quitaron coas reformas de pensións anteriores. En Hego Euskal Herria non será posible xubilarse até os 67 anos, e cando o fagamos as pensións serán menos que hoxe, porque as condicións de acceso á pensión son cada vez máis duras e porque as fórmulas de cálculo da prestación prexudican ao traballador. Que novidade hai entón? A cambio, melloraranse as pensións máis baixas.

Quizais esta lectura sexa demasiado rápida. Poida que si. En todo caso, tan áxil como pór o foco da valoración só nesas pequenas melloras que trae a reforma. Sen descoidar a mellora das pensións máis baixas, no momento da xubilación da xeración baby boom acordouse unha reforma para que o custo do sistema público de pensións sexa “moderado”. Tendo en conta que esta xeración é case a única que neste momento ten capacidade de aforro, o negocio das pensións privadas non se verá afectado pola mellora das prestacións mínimas. Pola contra, supón un paso máis na alimentación do sistema privado, para o que é necesario que o sistema público sexa reducido.

E de face ao futuro, pouco dixo que de momento a capacidade de medir e xulgar a viabilidade desta reforma quede en mans da organización chamada AIReF. A última palabra é, por tanto, a da Unión Europea, e sabemos que isto marcou o límite do sistema público hai tempo: modificou o artigo 135 da Constitución española, no verán, da man do PSOE e do PP.