Os veciños non estaban sorprendidos. Así puidemos escoitar desde a radio, no coche, de volta a casa. Os xornalistas tamén o recibiron nos escritos de todas partes, como din que teñen que facer cando calquera suceso fatal é un feito: esperábase, todo era ruído, gritaba e era un paxaro naquela casa; non se vían satisfaccións cando baixaban á rúa. A miña mente fíxome atrás noutras
épocas. Cantos testings de veciños non se recibiron cando se atopou algunha muller morta? Non se entenda mal, as épocas son tamén presente. Pero despois de todo o traballo social e feminista que fixemos, polo menos interpelámonos, sentimos ante a sospeita do outro lado da parede da casa. Pola contra, parece que isto non ocorre si os que están no punto de mira son nenos.

Os nenos seguen sendo propiedade privada. Como a muller era a propiedade privada do seu marido. Moito máis privada na era da privatización das relacións, na que os individuos nos illamos nos nosos ámbitos máis particulares e levantamos un valado ao redor. E aínda que estas pequenas persoas, mentres morren de anciáns do ancián, interactuarán coa tribo e interactuarán entre si, a tribo non pode dicilo. É unha forte convención social. Sabémolo ben. Por iso seica se silencian aos veciños que non se sorprenden.

Pero é un asunto que vai moito máis alá. Os nenos foron desde sempre medios útiles ao noso servizo. Esta forma de vida lenta (e engádase tantos apelidos: capitalista, consumista, patriarcal, explotadora, desapiadada…) é unha frustración xeradora xigantesca. E é sabido que, cando non se sabe xestionar as frustracións, adóitase adoptar o camiño máis sinxelo: obrigar a pagar a outro máis débil. Non sabemos sentirse poderosos si non hai outro oprimido.

A infancia, dentro do complexo armazón de relacións de poder, é un grupo social en especial vulnerabilidade. Si, un grupo social con todas as características propias e que sofre opresión espontánea. E unha das poucas que, polo seu alto grao de dependencia e dependencia, non ten posibilidades de autodefensa.

Como contei algunha vez, infans latino, infantis significa “sen voz”. O infante non é quen non sabe falar, senón quen non fala en público, que non fai aflorar o que ten que dicir. Segundo Manfred Liebel, teñen as características dos “grupos mutados”: cumpren o nivel inferior da sociedade; quitóuselles a lexitimidade e non teñen o recoñecemento (a “nenez” é un termo despreciable); non teñen capacidade de decidir, nin teñen a posibilidade de influír en cuestións políticas, económicas e sociais que son do seu interese directo.

Os malos tratos e a violencia son o último banzo da escaleira, o máis espectacular, como ocorre en todos os esmagamentos. Estes adóitanse considerar como casos illados, como abusos de pais cruel e salvaxes, sen contexto socio-político. Non estamos dispostos a dar voz a quen non teñen voz, nin a ter a súa voz política.

A medida que avanzamos anos, desde que a nosa posición social mellora substancialmente, preferimos esquecela, obviala. A miúdo tendemos a idealizar a infancia. Pero no fondo todos formamos parte dese grupo social subordinado. Deberiamos ter materias valiosas para saír de alí.