Veño abrir un melón, un melón, é impresionante, moi grande, demasiado grande.

Este melón é… MELÓN. Eu, en verdade, non me gustan os melones, por tanto, non sei por que tomei hoxe a responsabilidade de abrir este melón… pero vimos aquí: eu e o melón.

Sasta, metinlle o coitelo… e no seu interior pódese ver o clasismo vasco, o clasismo dos vascos, os vascos tamén somos clasistas, vascos clasistas.

Díxenlles que este melón era impresionante. É grande, demasiado grande, e aínda que a min gústanme máis as sandías, veño aquí con este melón.

Para nós nunca é ben ou demasiado ben, sempre queremos máis. Quizais non me entendan, normal, estou torpe, pero tranquilo, agora atrévome a cortar un anaco de melodía e sacalo a un prato de sobremesa.

Con Labana tomei a parte máis acuosa do melón, aí está o prato. Esta parte di: as culturas pseudo-intelectuais que vixían o eúscaro. “Deus, non sei por que estou en isto”.

Por que sentimos a necesidade de corrixir TODO a alguén que aprende eúscaro? Seguro que hai alguén que está a aprender eúscaro ao teu ao redor. Imaxina que esa persoa leva anos aprendendo e aínda non fala ben. Cantas veces corrixiu o que di sen PEDILO? Pensa. Como podería romper a complexidade da persoa á hora de falar, como podería xogar esa persoa coa linguaxe se lle corriximos TODO?

Ponche en situación: cantas veces fala inglés ao día? Cantas veces dis o nome dun grupo externo e o nome dunha película ou serie noutro idioma? Tes conciencia da túa/do noso lamentable acento? Que lle pasaría si en todo momento o adxunto corrixíselle o que dixo?

Vas de vacacións a Landeta e queres probar o teu divertido francés. A min, polo menos, non me ocorreu nunca entrar nunha tenda e no momento mesmo un malvado intelectual facer un comentario sobre a miña gramática ou acento lamentable. Entón, por que o facemos nós CONTINUAMENTE, sen darnos conta, case como costume? Entendemos por tradición a emenda, fronte a calquera, en calquera lugar. Entón, como queremos que os que empezaron a aprender deixen de ser complexos e sigan aprendendo?

Agora, engada á ecuación que o que está a aprender é migrante. Mire vostede nunha desas emendas. Si, a esa clase improvisada de gramática engadiches paternalismo, e a situación que creaches é aínda máis lamentable. Un aplauso.

Xa lles dixen ao principio que este melón era terrible, pesado, grande e acuoso… e nós estamos aí, no centro.

Merda, quedeime sen sitio, pero non podo deixar estas últimas palabras. Se alguén que está a aprender euskera di algo mal e non lle pide que o corrixa, ten dúas opcións:

1. Non digas nada. Tranquilo, aprenderá ou non, non está nas túas mans, non es o seu profesor.

2. Non digas nada. Conteste normalmente. Máis aló das linguas existe un mecanismo universal para que as persoas poidan comunicarse entre nós: querer comprender o que o outro di.