Saín á rúa, aínda que non sei si vou ter retiro” respondeu un novo xornalista na mobilización de Bayona. A resposta dá que pensar. O sistema público de pensións é un dos alicerces do modelo de benestar, eixo do modelo social. O recurso que temos para sobrevivir ao ser expulsado do mercado laboral, o noso dereito a gozar da vellez despois de toda a vida traballando… todos miramos a vellez pensando na pensión. E a resposta do mozo demostra que cada vez máis lle mira sen certeza.

A reforma coa reforma, os gobernos puxéronnos onde o sistema financeiro queríanos e necesítanos. Si vai ser suficiente, si imos ter pensións… Con esa dúbida estamos a decidir que facer cada vez que non rompamos o marco de pensamento que alimenta a posibilidade de ir ao sistema privado.

As novas xeracións de traballadores crecen e educan nun discurso que centra o debate das pensións públicas no custo e fainos pensar que os traballadores somos unha carga cando deixamos de ser produtivos. Apenas se escoita que o financiamento das pensións decidiuse limitar a cotizacións no Pacto de Toledo, ou que o sistema público non só é posible sustentar cos recursos que xeran os cidadáns, senón que é xusto e lexítimo.

Sistema público de pensións baseado na solidariedade intergeneracional, defensa manual e colaborativa das distintas xeracións de traballadores. Ese é o discurso, o imaxinario e o camiño para construír o marco de pensamento que necesita esta loita. Sen esquecer que “e agora que” é a dúbida de moitas mulleres despois de estar coidando durante toda a súa vida.