O fillo de once anos dixo ao seu pai que vai deixar a escola de pelota porque quere centrarse totalmente no fútbol; os rapaces de seis anos están nerviosos porque cada vez lles falta menos para que cheguen a LH3 e apúntense ao club local de fútbol; a nai da nena de oito anos fala de ironía tras perder o partido (“Como non gañarán, para nós xa sabían que xogarían ao deporte federado”.

O pasado luns, o profesor ordenou aos nenos de sete anos que non levasen fútbol cromo á habitación, xa que ensuciaban as relacións entre eles (supoño que os que teñen cromos dourados vanse a encurtir aos demais, ou que os listóns da clase sempre saian gañando no cambio de cromo), outro profesor puxo en clase os pósteres da Real e, por suposto, os que agora lles gustan a outros equipos.

O máis gordo: a venda da Supercopa de España masculina a Arabia Saudita; os finalistas da Supercopa feminina fixéronse coas medallas; o xuízo contra o ex presidente da Real Sociedade Iñaki Badiola por insultar a políticos, xuíces e xornalistas en Twitter; o falseamiento do xogador ucraíno Roman Zozulya por "nazi" e a sanción do club italiano da Mocidade de Coruña.

Moitas veces pregúntome, cando o fútbol deixa de ser "cousa de nenos", para convertelo, non sei, poderiamos dar moitas definicións. E non necesariamente negativos, nin moito menos! A felicidade dos goles pode servir de base para a construción dunha sociedade da súa agrado. Ou resistencia.