Mire, nos últimos anos o punk segue dando sorpresas en Euskal Herria. Un deles é o destes lekeitio, que o seu nome non o pon de manifesto. Atopei este disco con sorpresa fai moi pouco, e reitero de novo que fóra dos clichés que parecen pasados e inmóbiles hai mozos que reinventan e que cos anos foron acumulando en escena palla e pouses.

O cuarteto, incluído un añorgiano co seu ADN, pertence a Lekeitio e foi creado en vésperas da pandemia. Entre eles atópanse os novatos, Orreaga 778, The Bobby´s, tanto de Arka como doutros grupos.

Este primeiro disco, gravado no estudo Eten de Bilbao, foi publicado con Mendeku Diska, autor de obras novas e interesantes, e repartiu as cancións dunha maneira orixinal: o antidesarrollista A da armosata Cementua, que dá nome á obra, e o resto de cancións.

O cemento armosat ten unha poderosa mensaxe, tan apocalíptico como Mad Max pero máis revolucionario, e é un punk escuro e rápido, firme, vestido con guitarras vivas e imaxinativas. O outro lado, con todo, ten máis faragulla para min: Kakatzan atrapata fai máis forte a muela, e nesa rabia fascináronme especialmente as guitarras da escola de East Bay Ray. O punto de partida de Bixarita que vén a continuación é do tamaño de Dead Kennedys, pero a melodía enrólase e o canto vai gañando peso noutro nivel. Jodidu dá vida á Canceira, un neno intelixente, descarado e punk-rock de alto nervio. Hoxe en día os sucios, post-punk con moita rabia, teñen un aire coA URSS. Finalmente, Ahuhandi lembroume a varios grupos que abriron os comezos do hardcore-punk en Euskal Herria.

O disco fíxoseme curto. En definitiva, mocidade, pezas rabiosas e escuras sen sofisticaciones, verdades redondas escritas en lekeitio que non necesitan unha segunda lectura, acabouse a nostalxia, pisa a rúa e séntesche. Miúdo descubrimento, humilde, e por iso moi rico!