As feministas vivimos nunha tensión entre o que é e o que queremos que sexa. Sobre moitas das características do mundo cremos, sinceramente, que non están ben, que non son xustas, que poden e deben cambiarse. Entre elas atópanse as condicións materiais de paternidade e, en especial, de maternidade.

Case todas as mulleres pregúntanse: ser nai ou non ser nai? (Entre os homes é menos frecuente preguntarse pola opción da paternidade, pero esta vez non imos entrar nela). A algúns nos pasa a dúbida nun cuarto de hora, tanto si a resposta é nun sentido como noutro, pero outros moitos cuéstionanse durante moito tempo. Moitas mulleres funden as súas medulas para pescudar si dáse a luz (ou se adopte) ou non, só na parella, no trío, na tribo, agora ou despois. Tratan de analizar e medir os proles e contras da maternidade: merecerá a pena? Estou contento? Arrepentireime? Será un bo momento? (Si non me equivoco, a maioría das preguntas refírense a un mesmo e á súa vida como nai, non ao neno que virá tanto).

Hoxe aquí a maternidade non é un destino inevitable para a maioría das mulleres: podo decidir non ser nai. Pero se decido ser nai (agora aquí), e decido sobre todo ser eu soa, sen parella ou sen grandes redes dispostas a participar no crecemento, seguramente terei que renunciar a algúns plans no meu día a día. Por exemplo, ir ao cine cando quero, alargar a garantía e comer en deshoras, sacar un grao en pouco tempo, ou unha charla que me interesa moito. Isto multiplicarase si son pobre, ou teño un oficio absorbente ou uns horarios malos.

A pobreza é en si mesma unha inxustiza, así como que os horarios dos traballos sexan incompatibles coa vida, ou que o coidado e a atención das persoas necesitadas estean precarizados e non garantidos. Por iso, podemos e debemos reivindicar un sistema público de vixilancia, e estámolo facendo para dar unha vida digna ao que hai que coidar e a quen o coida de forma profesional ou en contornas persoais. Pero o mellor servizo público de coidados universais e garantidos que podemos imaxinar, aquí e agora, e seguramente no mellor mundo imaxinable, nunca conseguirá (e non debe conseguir) eliminar por completo as mínimas doses de sacrificio asociadas a determinadas decisións que tomamos.

En concreto: ir a un museo ou ao teatro co meu fillo que chora, grita e molesta, pensando que temos dereito a todo e constantemente. Disfrazado en forma de reivindicación de dereitos, é consecuencia da infantilización provocada polo neoliberalismo, seguindo a lema I want it all and I want it now (todo quéroo e quéroo agora). Prexudica a todos: para os actores, para o resto do público, para a nai ou o pai e para o neno. É mentira que sempre todo poida, hai cousas incompatibles e decisións que supoñen renunciar.

Reivindicamos sen discusión que o sacrificio corresponde ao programa de jude-cristianismo. E nós somos hedonistas, non aceptamos a moral jude-cristiá, por tanto, nin non, nin os sacrificios. Pero… de verdade? Non deberiamos volver pensar? Que se pode conseguir na vida sen sacrificios? Sacamos a comunidade da cisterna, coma se todo fose como o mundo de Yuppi, coidar e atender aos demais coma se fose algo que só se debe facer con amor ou a cambio dun salario digno, nunca por obrigación ou sacrificio persoal. Deixamos en mans das apologías cristiás do sacrificio (como moitas outras cousas). E aí estamos perdidos nun mundo supostamente hedonista imposto polo capitalismo.