O lume e o fume, xuntos
As expectativas son maiores cando se trata dunha estrea. O público non ten ningún tipo de referencia á obra e espera que sexa bo para a súa posta en escena. A presión e o nerviosismo son maiores, por tanto, para os creadores, pero isto non ten por que ser negativo. O primeiro deles ocupa un lugar especial na caixa de experiencias. O 15 de xaneiro tiña o domingo, a choiva sen ganas, e o público sentou moi ben, emocionando o primeiro tempo no peito.
Amor incondicional, interminable e leal. Fiel e unilateral. Cego e dependente. Icónico, mítico, romántico, heroico. Realista? Natural? Non me refiro a unha relación afectivo-sexual entre dúas persoas, senón á que mostra un can co seu dono. Contra o xogo que utilizou a obra, porque o seu xogo consiste en falar de amor coa escusa dun can, a relación de Mai e Joselu. Toto fai un escape cando estaba con Joselu, ex parella de Maire. Acaban de deixar a relación, pero volven reunirse porque teñen un can no baño, en custodia compartida. Tíñano. Ou o terán. Porque non sabemos nada de animal porque non saben en que tempo verbal falar. Pero o pasado, o presente e o futuro teñen cabida na obra, mesturados o tres, como o pensamento dos personaxes. Mentres tanto dínselle as súas e as dúas, pídenlle contas e ponlle a dor na responsabilidade do outro. Berros e ruídos, tratando de encher ocos: físicos e emocionais. Persoais e plurais. Eu e nós ou nós en dous partes.
O amor ao can non é o único símbolo que utiliza a obra. Tamén menciona manzanos e manzanales, representando responsabilidade, coidado e inquietude. Natureza, traballo de anos, froito, tradición e vida. Comezo e final da representación. Madeira, lume e fume.
Nesta obra o espectador non pode distraerse porque a linguaxe literaria que utiliza non pode seguir escoitándose superficialmente. O porqué incide primeiro e despois e así vai construíndo a historia. Para os actores seguramente non é fácil seguir o ritmo que utilizan, xa que non se silencian en ningún momento. A palabra ten gran importancia nesta obra. A escenografía ten pouco peso, son símbolos, móvense nun só momento, ordénanse ou se unen. O audio é tamén fino. E dous actores. Crearon unha obra de teatro fácil para moverse a calquera teatro ou recuncho. Pero ser sinxelo non debería confundirse con ser superficial.
A través das redes anunciar o misterioso teatro Axut! persoas da compañía hai poucos meses. Unhas poucas datas, unha chea de actores, coñecidos e non tan coñecidos, e que só ía estar no Palacio Latsaga de Izura. Cando nos demos conta chegamos á data e alí estabamos en... [+]
Que lugar ten o teatro nun escaparate como o libro e a feira vasca de Ziburu? Ou devandito doutra maneira, canto ten o teatro da literatura? Esta pregunta foi o punto de partida de Daniel Landart e Arantxa Hirioien na mesa redonda Zubiburu do acto de apertura da feira. Durante... [+]
Os soños pódense clasificar no conxunto de fenómenos que non entendemos. Aínda que non os entendemos, son tan vivos, tan penetrantes, tan reais. E como podemos imaxinar os soños? Á mañá seguinte moitas veces non lembramos as vivencias do soño, e cando nos espertamos... [+]
Maite Aizpurua e Intza Alkain recíbennos coma se non habería nada máis importante na porta do bar Taba. Postes que marcan fronteiras ou non deixan pasar dun lado a outro ao carón e ti polo centro, coma se estiveses na alfombra vermella. O importante é todo aquilo que o... [+]
No coloquio posterior a unha actuación, o público comparte as súas opinións e reflexións sobre o visto e escoitado, e, dalgunha maneira, o espectáculo segue en funcionamento durante o tempo que dure este encontro. As sensacións que dalgunha maneira convértense en... [+]
