Naquela época, a pesar da abolición da escravitude por parte de Francia, os militares franceses loitaban contra os sublevados co obxectivo de seguir explotando unha industria de azucre lucrativo. Pronto, Solitude converteuse no líder dun pequeno grupo e conseguiu escapar ás montañas da illa para seguir loitando contra os franceses. O 5 de maio de 1802 atracaron en Pointe-à-Pit varias naves cheas de soldados franceses, que pretendían pór en vigor o decreto de Napoleón para restablecer a escravitude na illa.

O grupo de Soidade uniuse aos rebeldes de Louis Delgrès, pero os franceses rodeáronos rapidamente. Delgrès puxo entón en marcha un plan suicida que permitiu aos franceses progresar e explotar a pólvora que tiñan gardada cando chegou o momento. Morreron uns 400 soldados franceses, pero tamén a maioría dos rebeldes e o propio Delgrès. Solitude sobreviviu e foi detido xunto a outros rebeldes e levado ao cárcere de Basse-Ter.

Solitude e os demais foron xulgados por un tribunal militar e condenados á morte. Os demais foron inmediatamente executados, pero Solitude estaba embarazada. Deu a luz o 28 de novembro de 1802 e executouse ao día seguinte. O recentemente nado foi doado ao seu esclavista.

Este relato mestura realidade e ficción. De feito, pouco sabemos de Soidade, só unha ducia de liñas que o criollo Auguste Lacour recolleu en Histoire da Guadeloupe en 1858: o seu nome, o seu pobo natal, foi detido cando caeu Delgrès, cando tiña uns 30 anos e morreu o 29 de novembro de 1802. Non sabemos si a súa familia e os seus primeiros anos, ou cando se uniu ás forzas rebeldes, era libre ou escravo, e por tanto, que pasou co neno. A data de nacemento do neno foi tamén deducida a partir da data de execución.

Todas estas lagoas foron cubertas por André Schwarz-Bart na súa novela A Mulâtresse Solitude (1972), extrapolando o texto de Lacour e analizando con detalle a realidade das Antillas da época. Por tanto, moitos datos da novela non son reais, pero si realistas.

Delgrès e outros dirixentes convertéronse rapidamente en heroes, pero outros foron recoñecidos nas últimas décadas. Hoxe é símbolo da resistencia á escravitude solitude e non está soa. Por exemplo, sabemos que o escravo dominicano Cecile Fatiman desempeñou un papel destacado na cerimonia de Bois Caiman, fundamental na revolución haitiana. E antes e despois houbo outros moitos: Anacaona, Marica, Marie Jeanne, Maria das Mercés Barbudo, Mariana Bracetti… É dicir, os datos e ficcións en ficción, que as mulleres xogaron un papel importante nos movementos de resistencia das Antillas.