Nostálxicos en Vitoria, quéeres en Villava e nós (chámennos modernos, non me vou a ocultar) en San Sebastián. Levaba anos tentando ver en directo a Baiuca. Por fin achegouse a Euskal Herria e non a ningunha sala. Algúns dos mellores concertos que vin até agora tiveron lugar en Dabadaba. O galego deixou as expectativas nos momentos previos á actuación. Coa sala, pero espazo suficiente para a danza. A praza está quente, con ganas de oínte.

Mestura o folk galego cos listos da electrónica e non sabía moi ben o que esperaba. Sabiamos que ía aparecer coa banda, pero como ía presentar as miñas dúbidas: que vai ser directo e que vai ser gravado con antelación e pintado desde o computador? Baséanse en bases, melodías e algunhas voces, e os outros tres compañeiros axúdanlle coa percusión e as voces. Un pandero, outro xigante, chapa, aixada, tixola e mesmo vieira cunchas foron utilizados para completar ritmos por encima de sons sintéticos. Fusión de tradición e actualidade.

Esa é precisamente a idea principal que me quedou de volta na cabeza: desde o respecto e a admiración, Baiuca mantén a tradición, e mesmo a mantén. E teño a sensación de que non rompe o folclore. Funciona e moi ben. Non hai máis que ver a sala: sold out, e os espectadores que bailan, cantando todo. Por centos de quilómetros de Galicia, vascos en galego. Hai esperanza.

Chamounos a atención, con todo, que detrás dos cantantes o DJ quedou a miúdo en segundo plano. Estamos demasiado afeitos dar centralidade a quen canta, e un amigo atrévese a comparalo co que fai Bizarrape. Pero, bo, fomos as cancións e viñemos, chegamos ao final. Como esperaba, aí tiña as súas cancións máis coñecidas, e nese momento sigo cantando... Eu tamén choro, cos chilenos de muñei ou enmeigado polo veleno da serpe. Non sabía que esperar, pero creo que eran os que realmente non esperaban unha acollida tan cálida. Agradecidos, prometen volver. E nós tamén estaremos alí.