Levo moito tempo dando voltas ao que vos conto, pero até agora non me atrevín a porme encima do papel. Sobre todo o meu medo é mosquear e pensar que son parvo ou envexoso ás persoas que se consideran mencionadas. Como non creo que nada disto sexa certo, e participo de que a caricaturización de determinadas situacións e un punto de sátira pode facer máis agradable e digno a crítica rigorosa, aí vai a miña reflexión.

O trío do titular non é casual, está composto por tres elementos que creo que definen o momento vital dunha xeración que tamén é miña. Superados os 30 anos, coas complexas expectativas do futuro a nivel emocional, climático e económico, metéusenos a présa para buscar solucións individuais a problemas colectivos. Son moi poucas as persoas que na miña contorna non elixiron unha destas tres opcións: nenos, furgón ou master.

No primeiro caso, o perfil é o dunha persoa cunha situación laboral e económica máis estable e unha relación de parella cunha traxectoria determinada. Certamente, a existencia de nenos altera considerablemente as vidas das persoas, pero a tendencia xeral que atopei non é a socialización do crecemento, máis aló do modelo de familia tradicional que coñecemos a maioría. Pola contra, o novo núcleo familiar absorbe toda a atención e queda en segundo plano –sendo xenerosos– os lazos que até entón acompañaron aos pais.

O segundo elemento esboza unha contradición cun modelo de sociedade capitalista que supostamente odiamos. Comprar unha furgoneta canperizada para gastar combustible e chegar a lugares afastados da nosa rutina tensa e productivista. É dicir, un modelo de consumo de experiencias e lugares, cun aspecto ecofriendly e sostible, supostamente ao alcance de todos os públicos, pero que é unha mera mercadotecnia para acougar a conciencia de feito. Este perfil está protagonizado por parellas que se atopan nunha fase temperá de crecemento infantil ou, na súa falta, persoas decepcionadas co amor romántico, e aínda que antes ou despois volverán tentalo, agora necesitan unha válvula de escape.

Por último, quedaríanos unha boa opción do Máster Universitario, normalmente reservado para solteiros e solteiras á deriva. Non é un máster calquera, senón de profesores. Por suposto, a maioría decide pagar máis de 6.000 euros en calquera universidade privada, non porque lles sobra diñeiro, senón porque no bar da facultade estivemos demasiadas horas e a nota media de carreira non é suficiente para as prazas que se ofertan no público. Catorce pagas, dous mil euros mensuais e dous meses de vacacións. Si non ten vocación pedagóxica, farao constar no camiño cara a unha estabilidade desexable que se nos negou.

E, por suposto, con este panorama, xa coñezo aos pais separados, cara ao despezamento das furgonetas de segunda man, e aos profesores que asumiron a reconstrución curricular. E eu non podo evitalo, esta frase que me dicían de neno adóitame durar na cabeza: “Pasarache cando es rebelde”. Quizais queriamos comer o mundo e acabaremos comendo mocos, aceptando vidas que non soñamos. A verdade é que neste momento eu só descartei un dese tres camiños que parece que temos que conformar.