Tainera taino significa boa, honesta e dise así aos conquistadores europeos que se describiron a si mesmos mediante esa palabra. Con todo, durante o século e medio, a poboación de tábanos descendeu en torno ao 90%, debido principalmente ás enfermidades derivadas de Europa. Os tanos restantes perdéronse nos procesos de aculturación e sincretismo. A pesar de que as investigacións xenéticas afirman que aínda son os seus herdeiros, as características desta cultura perdéronse.

Sabemos que os tainos eran politeístas, poligamos e grandes pasteleiros, e que pasaban o seu tempo libre na danza e no xogo da pelota. Pacíficos e honoríficos, o delito máis grave dentro da comunidade era o roubo e o maior castigo, a expulsión da aldea. Con todo, tamén utilizaban a violencia para defenderse fóra da comunidade; os tainos que estaban en conflito cos caribes da zona antes da chegada de Colón.

A súa sociedade non estaba moi jerarquizada. Os caciques eran as autoridades das comunidades; os líderes vivían en casas de planta cadrada e o resto da poboación en casas de pé circular. En xeral, a diferenza entre as clases non era significativa, e tiñan o costume de recoller e distribuír alimentos e outros recursos entre toda a poboación. Ademais, á hora de obter estes recursos, realizaban unha explotación sostible; cando se daban conta de que os recursos dunha determinada zona estaban a empezar a esgotarse, íanse a outro lugar en busca de recursos, facilitando a recuperación dos terreos recentemente explotados.

Estas materias que podían ser moi útiles perdéronse coa poboación de tainos, pero nos deixaron outro patrimonio. Cando falamos de cacique, piragua, canoa, furacán, guayaba, makuto, caribe, hamaca ou grellada, entre outras palabras, estamos a utilizar préstamos a man e, por tanto, mantendo viva parte do patrimonio lingüístico dos tainos.