Obrigados a gozar da arte
Coma se o propio Leonidas dirixiría, ao once da mañá estamos a terminar o quecemento tras o pano negro do escenario. Gure Xerxes: 300 adolescentes, obrigados a ver teatro. Obrigar, que palabra fea. As palabras teatro e obrigatorio nunca deberían estar escritas na mesma frase, pero aquí están os alumnos de ESO de tres centros e uns poucos profesores, obrigados a ver teatro.
Os mozos entran gritando como animais salvaxes que foron liberados por un curto momento. Nós estamos moi quentes. Sabemos que somos poucos fronte a todos eles, non será fácil, pero o material que temos é bo e estamos nunha compañía inmellorable.
Agarrámonos da man. No momento en que as luces se apagan, os grans asumen na sala. Cantas veces viñeron estes mozos a ver teatro? Cantas veces son forzadas? Cantas veces de pracer? Saben que o pracer e o teatro son compatibles? O tres actores trasladámonos ao escenario.
En silencio, na escuridade, tomamos un oco encima da táboa, mentres telepáticamente dixémonos “un momento, silenciaranse”. Coas primeiras risas dos personaxes acéndense as luces de escena. A partir de agora somos imparables até o final da obra, unha Titana de vapor en continuo avance.
Dez destes 300 sentáronse nas últimas cadeiras de brazos. Non se silencian, non se silencian e non se silencian. Os rumores dos fillos do patriarcado axudáronnos até o final.
O de sempre, castiga aos adolescentes e listo. Como queremos que estes adolescentes gocen do teatro se non lles ensinamos a gozar?
O de hoxe foi laborioso, quedoume o corpo coa sensación de que empuxamos. Chegoume un profesor mentres os alumnos saen da sala. Preguntoume que tal foi, que eles non o viron, saíron a tomar café.
Antes de chegar a casa teño que chamar á miña nai: “Que pasou hoxe no teatro?”, respondinlle que “o dez de sempre boicoteáronse a si mesmos, nai”. Contoume como se decatou: á enfermeira que comparte a custodia da nosa avoa enviáronlle unha carta desde o colexio. Hoxe os alumnos portáronse mal no teatro e din que non vai quedar así, que haberá castigos e represalias.
O de sempre, castiga aos adolescentes e listo. Como queremos que estes adolescentes gocen do teatro se non lles ensinamos a gozar? Como queremos que se demostre ese respecto pola cultura, si ás veces non o ensinan eles mesmos? Como queremos que gocemos dunha obra de teatro se as culturas están integradas nun sistema educativo que non vale nin un pemento?
Non, perdoa, pero non, o que pasou hoxe foi un reflexo da sociedade. O que fixeron este dez é unha simple repetición do que ven. Merecen castigo? Entón todos merecémonos. Castigaranse os institutos por non deixar espazo dentro dese sistema á propia obra ou ao teatro? Si ese dez tamén saísen a tomar café…
Non me irrita nesta opinión. Pero si a esperanza. O Gaztetxoko do pobo daranos un espazo para reunirnos con este dez alumnos e alumnas para falar do que eles e nós sentimos.
P.D. : Sei que non é fácil ser profesor, vivino en casa. Pero se temos que dignificar ese traballo delicado e amargado, o sistema educativo deberá cambialo radicalmente.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]
A novidade adoita ser unha das palabras máis escoitadas que se asocia á Feira de Durango. A novidade está alí, e aquí a novidade. Con todo, nalgúns casos é suficiente con dar un aspecto diferente ao anterior para pegar esa etiqueta. Os CDs e as reedicións remasterizados... [+]