"Migración? Non, grazas" O texto de Jose Mari Esparza levantou pos hai uns meses. Iso supuxo unha corda longa, e eu tamén me gustaría tirar dela. Podería dar argumentos para dicir que o discurso é racista, pero non é a miña intención, hai moitos tipos de racismo en todas partes, e os sectores "progresistas" de aquí non están a salvo desa realidade. Como digo, pero gustaríame centrarme noutra cousa. Porque o texto de Esparza fíxome unha reflexión central sobre a responsabilidade e a obrigación dos que opinan e recibimos información.

A linguaxe crea pensamento e o pensamento a acción. Por unha banda, faime pensar na responsabilidade de quen facemos públicas as nosas crenzas nos medios de comunicación. Se cadra non temos ningunha responsabilidade, seguramente ir pedindo contas é un exercicio conservador e paternalista, e a opinión é libre, como a economía, libre. A opinión é tan libre como este mundo cheo de escravos. Convertémonos/Convertémosnos en opinadores profesionais, quizais lexítimos, pero como consecuencia (tamén) as redes sociais e os medios de comunicación están cheos de xornalismo de opinión, "democratización da información".

Doutra banda, hai que ter en conta como os destinatarios desta opinión elevada xestionan esta gran cantidade de información. Eu diría que moitas veces non estamos dispostos a facer unha reflexión suficientemente profunda. Ás veces non facemos máis que repetir o discurso oficial. Noutras ocasións, cando a información recollida non se axusta á nosa opinión, despregamos o veleno nas redes sen dar marxe á reflexión.

Creamos amigos e inimigos a partir das lecturas das vísceras, e queremos convencer a quen ven o mundo dunha maneira diferente, coma se a nosa única verdade fose nosa.

Convencidos de que somos moi políticos, de que estamos a cambiar o mundo, seguimos o camiño da distracción panem et circenses, mentres os que marcan a axenda rin coa nosa crueldade.

Deberiamos preguntarnos cal é o noso proceso mental para interiorizar a información. As crenzas que temos na cabeza non son moitas veces nosas, senón consecuencia do medo e dos prexuízos, en fin, o que outros queren que pensemos. Lembrando a Aristóteles, somos zoones políticos, "animais políticos". Así, diría que ser un "animal político" é comprender ao outro de forma profunda, e así entender o mundo. Con esta acción deberiamos purgar cada un o seu propio gatillo para non botalo ao mundo.