Temos nove días máis en Hego Euskal Herria para compatibilizar os coidados non remunerados co emprego. A medida viuse con bos ollos como un paso máis para aliviar a carga de coidados e facer máis sostible ás familias, recoñecendo que hai moitos modelos de familia. Aplaudir... ou non.

As políticas de conciliación non serviron para unir aos homes ás tarefas de coidado; a maioría dos permisos tomámolos as mulleres e máis cando son para o coidado de persoas adultas. Os coidados son políticas que perpetúan a represión económica e social das mulleres, porque afectan o emprego e porque a dobre xornada reduce as nosas posibilidades de participación social. Non son suficientes para cubrir as necesidades do que hai que coidar. O coidado equipase ás enfermidades e á dependencia actual, non ás necesidades das persoas, insistindo nunha visión limitada e inadecuada do seu coidado.

É certo que para o coidador os días de permiso serán benvidos. Pero é decepcionante que para quen loitamos por cambiar o modelo de organización de coidados, non se ouza nas institucións que se diga que é hora de superar as políticas de conciliación e de articular un sistema de vixilancia. Decepcionante, non falar de redución de xornada, e decepcionante ver que o coidado segue sendo unha cuestión familiar.

Hai tempo que o feminismo deixou de pedir permiso para coidar para pedir que os coidados se reorganicen na súa totalidade, e xa é hora de que a reivindicación da liberación das mulleres ocupe o seu lugar na axenda política e institucional.