Claudius de Cap Blanc morreu o pasado 11 de novembro. Suicídase a tiros durante 69 anos. Este home era tolo, dicía a Administración, porque deterioraba a bondade natural e rexeitaba a arte contemporánea oficial de sustentar con diñeiro público. Este escultor era un auténtico artista, segundo os seus achegados, cunha visión ética e estética propia da historia do home, das relacións entre o home e a natureza, da empericidad. O prisioneiro é descoñecido, pero puiden ver a súa obra. Emocionoume a súa morte, porque foi menosprezado e castigado como artista, e por iso acabou malvado.

O seu verdadeiro nome era Jean-Claude Lagarde e naceu en 1953, na rexión pirenaica de Ariège, nunha casa de labradores, en familia de nove nenos. Abandonando a escola nova e despois de moitas viaxes, comezou a realizar curiosas esculturas nuns corenta anos. Naquela época, a súa idea era advertir que o noso coñecemento da Historia é parcial, que a Historia ten “silos” e demostrar que se poden encher de inventos. Representou máquinas ou personaxes que non foron, pero que podían ser, e que sabían resolver con intelixencia as nosas preocupacións humanas, por exemplo Dano correctivo, Derrame investidor, Pacificador, Pesador de palabras, Borrador de pasado. Para cada obra, Claudius de Cap Blanc deu explicacións desenvolvendo biografías de maquinistas e personaxes ficticios, determinando contextos históricos imaxinarios, sempre con humor ou ironía. O museo Affabuloscope (“Alegiaskopoa”) foi tamén apallado no Mais d’Azil para mostrar estas esculturas.

Nos últimos quince anos converteuse, como el dicía, nun “bulbagrafo”. Efectivamente, en 2007 escoitou unha conferencia de Jean Clottes sobre o signo da vulva na arte prehistórica, e desde entón quedou claro que para el na evolución do homo sapiens foi un signo da alua, fai 38.000 anos, dos primeiros símbolos. Para Claudius de Cap Blanc, este debuxo que rende homenaxe á feminidade foi a primeira letra nos homes alfabéticos. Sábese, ademais, que nos prehistóricos humanos que debuxaron nos arpegios houbo moitas mulleres. Xa era hora, para Claudius de Cap Blanc, de levantarse contra a patriarcal que dominou durante miles de anos e seguir a obra dos nosos antepasados. En consecuencia, Ariège percorreu case todas as selvas e montañas do departamento, tallando as bulvas en árbores ou rocas. Tamén traballou no Val do Mais d’Azil, seguindo o labor dos prehistóricos, pero crendo que era un patrimonio protexido degradante e que atascaba un proxecto artístico oficial, a administración condenoulle a prisión e a unha multa rechonera. Con todo, seguiu insistindo, pero foi impondo cada vez máis obstáculos. O mes pasado descubriu a destrución total da “horta bulbí” que construíu e, desesperado, preferiu matala.

A prensa local utiliza a palabra “traxedia” para designar a morte de Claudius de Cap Blanc. As traxedias caracterízanse, segundo Aristóteles, polo feito de que a protagonista está condenada polo azar: pode facer sete poderes para sobrevivir e evitar a sorte: en balde. Na historia do teatro, a imaxe deste mal destino foi primeiro a divindade, daquela a condición humana. Con todo, na vida real, a fortuna manager dos artistas pode ser máis común e máis lamentable: a administración.