Quedámonos sen as terras necesarias para a vida. A produción alimentaria, a xeración de enerxía, os lugares de traballo, os puntos de encontro para o desenvolvemento cultural, os espazos educativos, a acumulación de datos, todos necesitan terra e non témola, ou polo menos non a temos en propiedade colectiva. E así é imposible construír futuros soberanos. Deixamos os futuros en mans da propiedade privada.

A perda de terra para a vida non se produce sen conflitos, e no día a día vemos disputa para explotar en beneficio dos capital espazos que deberían ser comúns, deixando nun segundo plano as necesidades actuais ou futuras para a vida. Tamén ocorre que, entre as necesidades da vida, trátase de vencer unhas necesidades fronte a outras, sen aceptar que a propia vida é unha rede de interdependencias. As tensións que vemos na pel son as que se están producindo agora mesmo en Erdizen, Arbona, o casco antigo de San Sebastián, Piaspe ou en moitos pobos, barrios e zonas de Euskal Herria e do mundo. A maior parte das tensións débense á importancia que aínda ten o terreo para a acumulación de capital, pero imos ver cada vez máis as que se producen como consecuencia da gradación entre as diferentes necesidades dos cidadáns. Estamos ante un campo de conflito universal.

O noso compañeiro andaluz Óscar García Jurado, mestre de economía, lémbranos sempre que a terra non perde valor, por iso é a base do poder dos señores de aquí e de alá, e que é imprescindible que a terra sexa para o que traballa e vive alí. No camiño temos que traballar dúas liñas. Por unha banda, necesitamos unha planificación cidadá do uso da terra para ordenar o uso actual e futuro en función da cidadanía e non das necesidades do capital. Doutra banda, debemos reforzar e ampliar os proxectos de recuperación de solos e espazos habitables, temos exemplos próximos: Lurzaindia, Etxalde, A Borda, Marinaleda, Biziola e os que se creen.

Como facer para reverter a situación nestes tempos nos que a privatización dos aseos materiais produciuse case e a privatización dos aseos inmateriais? O camiño deberá ser público-comunitario, elaborado pola cidadanía, creando proxectos e estruturas de propiedade colectiva nos nosos territorios cos instrumentos institucionais e cooperativos ao noso alcance, comprando, recuperando e colectivizando o solo. Por exemplo, podemos sumar os nosos aforros en Koop57 para recuperar, desde pequeno, terras para a vida e futuros.