Belo relaxado cando se libera un corpiño. Unha vintena de botóns, un aperta máis e o outro en fatígaa respiratoria. Os personaxes desta obra non teñen dor de costas, vestiron esta peza para estilizar os corpos femininos. Mantenos ergueitos, xa que non permiten caer. A verdadeira adicción é que o azucre se catou até converterse en adicto nunha merenda que parece habitual, ou quizais se xunte e fale das súas cousas. Brandy, diría que é o sabor da calidade da obra de teatro, o desenvolvemento do absurdo, un intento de facer máis patético o que é un rículo. E tamén o desexo de reflectir a realidade dos actores.

A ficción dentro da ficción. Os actores e creadores desta obra, Amancay Gaztañaga, Erika Olaizola e Iraia Elias, hanse parodiado na famosa serie Bridgerton. O pastelito e o té reúnen a tres mulleres sen identidade: muller I, muller II, muller III. Non falan nada interesante, dous ou tres frases inxenuas e Joshua, o home ao que o tres aman. Empeza o xogo: imitación, repetición de movementos, tons agudos da voz, andanzas mecanizadas, posturas estrañas e diversas posturas que han torsionado o ambiente. A interconexión e interpretación dos actores mantivo ao espectador con atención nesta primeira longa escena, dando ritmo e musicalidad, chegando a contaxiar a risa da boca á boca. Tres elegantes mulleres que loitan por ser politicamente correctas e á vez gústalles o mesmo home. Todo o azucre no sangue, non máis sobre a mesa. Aumento de intensidade, algares tamén.

A ficción que consumimos tivo un lugar físico na obra, interpretándoa literalmente dentro dun cadrado. Con todo, ao superar a liña, os personaxes desaparecen e os actores aparecen, trasladando o vivido á súa realidade e empuxando á reflexión sen deixar de representar, é o Código. A obra leva claramente o selo do colectivo Kamikaz, unha proposta que aúna teatro e problemática de xénero, centrada nas reivindicacións do feminismo e que, á súa vez, xoga cos límites do teatro convencional.

A obra mantén a necesidade de que todas as mulleres desenvolvan libremente a súa identidade, tentando romper o construído. Para mostrar o construído, con todo, utilizaron o modelo de mulleres dunha alta aristócrata familia como Bridgerton, cuxa perspectiva vital lles achega tanto poder como privilexios para o resto de mulleres. Pregunteime si a comparación é axeitada. Aínda que me pareceu que a mensaxe ou a proposta para afrontar o problema non conta nada novo, quen coñece sabe o que vai ver e a sala estaba chea.