A ponte marca a fronteira entre dous mundos. Ao carón temos a estrada que leva a Bilbao. No outro nada, en ningún sitio. A ponte é unha aduana entre o mundo coñecido e a zona liminar. Cruzámolo por baixo coma se fose un portal de cemento que nos vai a levar a outra dimensión, en busca do bulicio que hai que crear alén. Alí, nos restos dun xigantesco e rico barrio de chalés que non terminaron de construír, organizan a II entre as pantasmas dun futuro que nunca se materializou. Kalapita Fest.

Nesta zona abandonada do Txorierri, seguindo o camiño entre o cemento e a matogueira, fomos atopando un a un as seis actuacións que organizaron. O primeiro foi dentro dun túnel. Nela, Alex Mendizabal xogou co son dos loops que emitían os dous altofalantes colocados dentro dunhas bolsas de lixo unidas a unha cana, bailando as bolsas no aire dun lado a outro. O movemento, o eco do túnel e as perdas de sinais intermitentes deron un bo resultado.

Saímos ao próximo encontro baixo o sol e o silencio. No camiño cruzámonos cunha pequena moto conducida por un neno, quizá a pantasma dun dos veciños que ían vir aquí. Nun recuncho do cemento ranurado, entre malas herbas, atopámonos cun trío formado por Izarne Oyarzabal, Mikel Vega e Fernando Ulzio. A danza da primeira responde á improvisación musical dos dous últimos, mentres ao lonxe producíase o despegamento e aterraxe dos avións. De cando en vez o dantzari tira das malas herbas coma se quixese espertar a paisaxe da morte.

Para gozar da terceira entrega entramos dentro do que debía ser o depósito de auga da urbanización, onde Ibon RG e Luís Andre presentaron o disco gravado alí mesmo. Aí estiveron mirando ao cemento, golpeándose cun vento de trompeta. Dúas criaturas tentan falar. O propio pantano foi un terceiro músico que levou calquera son do seu interior, un pouco de mar e unha forte patada á terra a outra dimensión.

Despois de comer en pasto, dirixímonos á zona final, a outro túnel. Nela programáronse tres actuacións. Cando saímos da situación de transo creada polo parella Abrigo, Lorea Oar-Arteta púxonos a experimentar co son, pasando do rumor ao berro. De alí ao silencio. Para finalizar, contamos coa actuación de Don the tigger (Adrian de Alfonso). Alí, no extremo dun túnel que non leva a ningún sitio, a súa fermosa voz levounos por paisaxes melancólicas e escuras.

Saímos desta zona esquecida cos últimos raios solares do día. Cruzamos unha barreira e volvemos á civilización, despois de pasar un bo día en ningún sitio. Cruzar a fronteira mereceu a pena.