Reuniu a uns 20 escravos congoleños, algúns deles con formación militar no seu país de orixe, obtiveron armas e dirixíronse a Florida en busca da liberdade. No camiño outros 60 escravos uníronse á marcha armada. Como partiron das proximidades do río Stono, chámaselle Rebelión de Stono, pero tamén se lle chama Rebelión de Cato porque era a familia Cato ou Cater a dona de Jemmy.

A marcha non conseguiu pasar a fronteira da colonia. Capturou e dominou as milicias de Carolina do Sur no río Edisto. A pesar de que os fugitivos conseguiron reiniciar a marcha, foron detidos definitivamente unha semana e 30 km despois. O balance dos mortos tamén foi contrario aos escravos: os sublevados asasinaron a 23-28 colonos, pero só a milicia que matou a 35-50 escravos en conflito –e logo executaron outros tantos, aínda que non hai datos concretos–.

Aínda que non tivo éxito, a rebelión provocou unha serie de consecuencias que en 1740 puxeron en vigor na colonia a lei de Negro Act. Ao parecer, esta lei supuxo unha serie de consecuencias positivas para os escravos. É certo que se agudizou o control sobre eles, pero a lei tamén contemplaba a mellora das condicións de vida. Impuxo multas a propietarios que demandaban traballo excesivo ou que utilizaban penas excesivamente duras. Pero como denunciarían estes propietarios se por lei os escravos estaban prohibidos testificar contra os brancos?

Ademais, os propietarios das plantacións impulsaron outra medida: Moratoria ou moratoria de 10 anos na importación de escravos. É dicir, a seguinte década non entraría no porto de Charleston. Mesmo cando terminou a moratoria, os esclavistas de Carolina do Sur negáronse a importar escravos dos arredores do Congo e de Angola. Pero iso non quere dicir que a rebelión cambiase a opinión dos esclavistas. Ao contrario, adoptaron a medida de reforzar e estabilizar a actividade e defender os seus intereses: crían que os nados de escravos nas colonias eran máis dóciles que os nados libres en África.

E a rebelión de Cato sementou tamén unha semente que inflúe tanto na danza actual como na música. En marcha utilizaron tambores africanos como código para transmitir mensaxes que os escravos propietarios non entenderían. Por iso, a lei de 1740 prohibiu aos escravos os instrumentos de percusión. Entón empezaron a utilizar o corpo para facer música e crearon juba dantza ou zaplada juba. Segundo os expertos, isto influíu nos ritmos do jazz e o hip hop nace da resposta de escravos menos dóciles.