De deseñador de moda saltaches a tatuador.

No confinamento empecei a tatuar as cascas de porco e laranxa. Empecei a probar outra técnica da ilustración. Tiña a máquina en casa, pero nunca lle dedicou tempo. Dábame medo ou respecto. Mentres probaba, deime conta de que me gustaba e que, a diferenza do mundo da moda no que estaba inmerso, isto é sustentabilidade. Enseguida sentín un gran vínculo. Pracer. E como debuxaba de pequena, sentía a miña imaxinación, o meu corpo e a miña mente unidos. Até entón estaba no mundo da moda, non moi satisfeito co ritmo de traballo que se impón. Pero tiña traballo.

Un amigo pediume que fixese unha tatuaxe e deime conta de que cada vez eran máis os que empezaban a pedir e pensei entón que podía ser real. Deille unha volta á miña marca Letitare e empecei a facer traballos de petición en lugar de crear dúas coleccións cada ano. Así pasei os primeiros pasos.

O confinamento axudouche a facer realidade o teu desexo interior?

Diría que si. Deime conta de que vivín rexeitando o debuxo, coma se non fose importante, coma se non puidese crear e desenvolver un oficio co debuxo. Eu debuxei desde pequeno. En casa da miña avoa, mentres os adultos falaban despois da mesa, lémbrome no solo. Lapis na man e un papel branco diante. Pasaba horas así.

A paralización do mundo deume a forza de sumar a valentía de facer o que eu quero. E o primeiro experimento fíxeno consigo mesmo, este mundo é moi autodidacta e non quería equivocarme. Enseguida deime conta de que estaba no meu sitio.

Amo e sigo o fío e a agulla, pero a tinta e a agulla é outra cousa. Resúltame moi difícil explicalo, consigo unha conexión especial. Actúo sen pánico, moi seguro de min mesmo e sen dificultade para cumprir o solicitado.

Cal é o seu estilo?

Co lapis tamén son de trazo, sempre fun moi lineal. Sempre debuxei cun papel branco e sen moitas cores, e deime conta de que coas tatuaxes tamén me desenvolvín polo mesmo camiño.Hoxe en día é moi alcanzable tatuarse e a xente pídeme tatuaxes sutís. Esíxeme deseños que se separen do estilo tradicional, do tradicional.

Metendo a estética no seu mellor sentido, pódense unir ben a estética, o desexo de dicir, a simboloxía... A xente trae bosquexos e fotos e intento complementar a de debuxar. Até conseguir facer algo moi persoal. Para que o que un fai sexa realmente identitario. Propia, persoal e única. Non sei por que, pero véñenme moitas mulleres e doume conta de que as esixencias saen de raíz. A xente non tatua todo.

Creades tatuadores?

Gústame colaborar co cliente. Crear xuntos o que tatuará. Moitas veces as ideas non as ten moi claras quen acode a nós. Sabe o que quere, pero como non o representa, e ese é o noso traballo. Por tanto, cando me dan confianza para crear o que eles queren, póñome moi contento. Iso cúmpreme, gústame sentirme implicado. Prodúcense momentos moi íntimos, unha especial proximidade. Á fin e ao cabo estás a crear algo que é para sempre e é imprescindible estar contento co resultado. Non coñezo a ningunha persoa cunha soa tatuaxe. Rapidamente unímonos e queremos outro. É algo que me ocorre a miúdo, e que aos poucos días de terminar volva o cliente a concertar unha nova cita.

Hai límites na importancia da estética?

Diría que os límites poden romper, máis aló da estética. Din que nos dedos esténdese a tinta, por exemplo, pero, á marxe destas situacións, cando a tatuaxe ten un gran peso simbólico, por exemplo, gústame sentirme libre. O corpo fala. Todas as peles son diferentes, a tinta actúa de forma diferente nunha pel ou outra. A estética xorde cando empezas a xogar co deseño e o corpo. Concretando claramente o desexo, tentemos crear algo cómodo e bonito para a persoa. Gústame falar de pliegues, curvas… do corpo.

Recoñecíchesche como deseñador e tatuador? Artista, creador, en definitiva.

Cústame recoñecer que son artista. Non me considero artista. Creo que a arte debe ser algo máis que o resultado dun oficio que cobre as necesidades. Diría que a moda que consumimos hoxe en día afástase moito da arte. No mundo das tatuaxes, cando entro no proceso de creación, entón si. É a miña paixón.