Como James Bond, Ane Gebara AKA Lola do Rigodón, ou a antiga inspectora, e Josune Vélez de Mendizabal, investigadora novata, bela e ambiciosa AKA Susana Hotkins.

Fronte a un bionbo que me soa, unha habitación dunha casa. No centro, un morto. Lles Bobè Bobé (H) presenta como un thriller absurdo a habitación contigua. A experiencia e as actitudes áxiles de Rigodón ante Hotkins demasiado motivado. Un café, dous, tres… Un corte de avena con leite e baleiro. Para darse conta, a escena do crime énchese de vasos de cartón.

Observacións, testemuños, gravacións. Pero nada. A medida que avanzan os días non hai forma de coñecer a morte. A parella fai o que pode: a atención e a verdade son os instrumentos máis valiosos do máis antigo. O máis novo, pola súa banda, realizou os masters ITT, OCO e BTB, e sospeita que hai algún espectro en casa. Pero non é ninguén e terá que renunciar ás técnicas innovadoras apresas. “Cada morte deixarache unha imaxe que non che esquecerás, Hotkins”, da man de Rigodon.

Ocasionalmente vai a luz. E de cando en vez óuvese o timbre sonoro do teléfono. Non hai ninguén alén do teléfono. Ou si? Continuamente están a facer bobadas: ruídos estraños coa boca, movementos sentados ou chistes malos, xogando cos chourizos... Todos rimos, pero algún case explota. Pero isto é serio. Algo anda na habitación de á beira e deixa a un morto. Quen ou que? Non me quedou claro si foi un veo xigante ou un churro como unha lámpada de morcillas. Evocan historias e pantasmas do pasado. Tamén un tiroteo. Entón si que aclare o caso.

Foi toda unha experiencia ir até a punta de Zabalgana o sábado pola noite, pero mereceu a pena volver á obra do tandem, dirixido por Jason Guerra. É un traballo preparado con mimo, e seguro entre moitas risas, que acaba de saír do forno. Preferiblemente achéguense a velos, ou mellor, achéguense aos seus pobos e barrios. É algo serio, pero sobre todo absurdo.