Mahsa Amin encarnaba ás dúas comunidades especialmente castigadas pola República Islámica de Irán: era muller e kurda. Este factor ten peso en todo o que ocorreu e está a ocorrer, non?

Mahsa non é a primeira nin a última vítima da República Islámica de Irán, xa que moitas mulleres foron asasinadas desde que comezaron as protestas. Pero Mahsa, ademais de ser muller, formaba parte da comunidade kurda. E ocorre que nos corenta anos que leva gobernando a República Islámica de Irán non logrou imporse completamente á comunidade kurda. Entre outras cousas, porque o kurdo é unha sociedade politizada, porque ten un movemento forte e organizado de mulleres, porque ten unha cultura rica que non conseguiu ocupar o islam. Por iso, as patrullas da Policía non puideron aplicar a mesma violencia que en cidades como Tehera ou Shira nas cidades de Rojhilat [Kurdistán Oriental, nas fronteiras do estado iraniano]. E cando se descubriu o asasinato de Mahsa, a noticia provocou unha explosión na comunidade kurda, provocou enfado, irritación, rabia.

A familia de Mahsa ten moito que ver con todo o que está a pasar. Moitas familias iranianas non denuncian o asasinato do seu familiar por medo, sobre todo para que non maten a máis fillos. Moitos mozos son executados, moitas mulleres son asasinadas, pero estes feitos non se publican. Pero o irmán, a nai e o pai de Mahsa fan público o suceso, aparecen na televisión e manifestan que non aceptan a versión estatal. O Goberno di que Mahsa morreu dun ataque ao corazón, pero os médicos non dicían o mesmo. O seu irmán puido ver á súa irmá e no seu corpo viu negróns provocados pola violencia recibida durante as dúas horas en que estivo presente. A familia decide non calar e ao levantar a voz o pobo, todos os Irán, protéxelles. Isto é clave en toda esta historia.

O pobo levanta os asasinatos de Amin. Con todo, hai quen di que foi a pinga que faltaba para desbordar a auga. Que hai máis aló da irritación pola morte de Amin?

A xente está moi irritada polo asasinato de Mahsa, pero é certo que foi a pinga que faltaba para desbordar a auga. Iran é un mosaico de nacións, etnias e relixións, pero a República Islámica de Irán é un estado de nación que ocupa e coloniza moitos pobos: kurdo, azaria, baluche, árabe, guilaquia… De aí xorden conflitos, por unha banda, porque os pobos loitan pola súa autonomía. Pero ademais está a cuestión económica. Cada vez máis parte da sociedade iraniana vive por baixo do nivel de pobreza, hai un enorme desequilibrio de clases, a maioría ten dificultades para vivir dignamente e iso tamén xera conflitos. [Por romper o Acorde Nuclear de 2015] As penalidades económicas impostas por Occidente non son a única causa destes problemas económicos, senón tamén polas políticas do Estado e a corrupción. Ademais, durante os 40 anos de mandato da República Islámica de Irán, a loita das mulleres non cesou, ademais de ser un estado autoritario e teocrático con mentalidade e ideoloxía ultra-relixiosa, que é eminentemente patriarcal. Lendo a constitución iraniana pódese sentir o odio dos homes e mulleres que gobernan, cara a todo aquilo que non dá corpo ao xénero masculino. Nese odio os nenos e nenas están a educar, porque nas escolas están a dar unha educación absolutamente machista e sexista.

Con todo isto quero dicir que o Estado iraniano non avanzou, non foi acompañado de avances mundiais cara á democratización de pobos e países. Mesmo cada vez queda máis atrás neste sentido, cada vez máis illado. A xente non pode máis con esta situación. Non teñen nada que perder, por iso saíron á rúa. Segundo os datos, Irán é o país do mundo que máis execucións realiza, pero tampouco conseguiu arraigar a cultura do medo, que é o que pretende coa violencia que exerce. A xente sae á rúa protestando, e aínda que os policías tirpan, mantéñense indignados. O país converteuse nun cárcere e a xente di que non ten calcetíns. Serán libres ou falecidos. Iso é o que se pode respirar nestes últimos levantamentos iranianos.

A lema “Jin, Jiyan, Azadi!” das mulleres kurdas impúxose nas protestas. Simbólicamente é significativo, non?

O Goberno tiña previsto enterrar inadvertidamente o cadáver de Mahsa á madrugada. Pero a xente decatouse diso e fixeron un escudo humano para impedir que o enterramento se realizase de noite. Ao día seguinte, no funeral de Mahsa, as mulleres kurdas quitaron o veo "Jin, jiyan, azadi!". entre berros, en curvo significa “muller, vida, liberdade” e é unha frase que as mulleres kurdas veñen repetindo desde hai anos. Este clamor foi lanzado nas montañas de Kurdistán, na revolución de Rojava, na loita contra o ISIS, na loita contra o estado fascista turco… porque esa lema é un manifesto para eles da vida, da militancia. Ese momento do funeral de Mahsa recolleuse en vídeo e a medida que se ía estendendo o vídeo "Jin, jiyan, azadi!" a lema foi impóndose nas protestas de Teherán e do resto de cidades e pobos.

Os acontecementos de Rojava foron un fito en Oriente Medio. Estas valentes mulleres que defenderon ante o ISIS, que foron capaces de liderar o proxecto do confederalismo democrático, conseguiron que a xente vexa o confederalismo democrático como unha alternativa. Hai moita propaganda contra eles, por parte dos gobernos e dalgúns partidos nacionalistas, que queren máis estados-nación, non queren unidade. En contraposición, o confederalismo democrático ofrece aos individuos, ás comunidades e aos pobos o dereito de autodeterminación, pero tamén a unidade. Esa é a proposta. Porque temos identidades diversas, pobos e cidades que agrupan dúas ou tres etnias. Son necesarios proxectos que respondan a esta realidade. O proceso que se levou a cabo en Rojava levou á práctica a proposta do confederalismo democrático, o que influíu. As mulleres iranianas fixáronse no que se fixo e desde a revolución de Rojava realizaron diversas charlas, reunións e encontros. En consecuencia, en Irán tamén están en marcha proxectos para a confederación democrática. E isto ten que ver co berro de “Jin, jiyan, azadi!” en todo Irán. É coma se a loita das mulleres sementase unha flor en Oriente Medio. A mensaxe foi transmitido e recolleito en forma de esperanza. Os que gritan “Jin, jiyan, azadi!” saben de onde vén.

Por tanto, está a afectar a loita kurda máis aló de Kurdistán?

Estas tres palabras son máxicas! Kurdo consideramos a cuestión feminina central. A escravitude da sociedade empezou coa escravitude das mulleres, iso é o que nós pensamos. Por iso dicimos que mentres as mulleres non sexan libres, nin en Kurdista nin ningún pobo será libre. Porque se non son libre como muller, que sentido ten dicir que o meu pobo é libre? Por xénero, orientación sexual, se non son unha persoa de pleno dereito, non haberá vida. Porque nesas condicións a vida non ten sentido. Por iso, as mulleres kurdas entenden cada feminicidio, cada caso de violencia machista, como un ataque contra todas as mulleres. E esa lema significa iso. Tamén é bonito que os homes griten a lema.

O que está a suceder coa lema demóstranos que esa mentalidade superou as fronteiras de Kurdistán. Claro, non ocorreu ao azar. O movemento de mulleres kurdas traballou para que así sucedese, sobre todo a partir dos anos 90. Naqueles tempos o movemento fixo un xiro: o que en principio era un “movemento de mulleres kurdas” converteuse nun “movemento de mulleres kurdas”. O inicial facía referencia á identidade pecha, e difundírona para que calquera muller poida verse dentro dese movemento, independentemente da súa identidade nacional, relixiosa e de pensamento. Por exemplo, será un ano desde a creación da Plataforma Transnacional Democrática das Mulleres de Irán e Afganistán. A plataforma reúne a KJAR [Asociación de Mulleres Libres do Kurdistán Oriental], mulleres revolucionarias do RAWA de Afganistán, diferentes organizacións do movemento feminista iraniano… Foi o resultado de reunións e debates que seguen no tempo. Coa plataforma preténdese acabar coas guerras iniciadas polo patriarcado polo poder, derrubar as fronteiras impostas polo patriarcado entre nós, como a crenza de que as mulleres kurdas debemos odiar ás mulleres persas. Queriamos e estamos niso de eliminar esas divisións. Que ser muller sexa a razón da unidade e logo os futuros.

Realizáronse imaxes que ensinan ás mulleres a quitarse o hijaba e a fumar. Ante iso, lin algunhas advertencias sobre a importancia de realizar unha lectura axeitada destas imaxes. Que o que está no punto de mira non é o islam, senón o sistema ideolóxico e político que sustenta a República Islámica. A confusión pode ter consecuencias, como a polarización entre manifestantes islámicos e non. Iso é o que se quere potenciar?

En 1979, coincidindo coa constitución da República Islámica de Irán, Khomeini, líder e fundador da República, dixo na súa primeira comparecencia pública que, a partir deste momento, a muller que saia á rúa sen levar o chácor, recibirá 74 penas. Coa formación do Parlamento creáronse diversas leis que prexudican ás mulleres. Entre outros: os homes poden casar con catro mulleres e as mulleres non poden dicir nada; o testemuño de dúas mulleres ten o mesmo peso que o dun só home; non hai unha lei que protexa ás mulleres da violencia machista, e iso leva moito a sufrir violencia; unha muller non pode presentarse como candidata á presidencia e non pode ser xuíz, ou as mulleres teñen prohibido o acceso a determinados estudos. E podería seguir enumerando leis similares unha tras outra. Na escola tamén se distribúe aos nenos segundo o xénero. Recordo como empecei a vestir o veo cando empecei á escola, porque non se pode entrar sen o veo. Falamos de nenos de seis anos. Iso non é elección, non é cultura, é represión. É o relixioso, o poder ou o uso da relixión para alcanzar posibles fins. É misoxinia, odio ás mulleres. Por iso o veo, en Irán, é un símbolo de represión cara ás mulleres e a sociedade. E a súa demolición e queima, reivindicación.

Nos últimos anos houbo unha tendencia entre as mulleres iranianas. Os mércores reuníanse no espazo público, xa sexa no tellado da casa ou nun val desértico, e ao quitarse o veo gravaban o vídeo dicindo que o veo non era a súa elección. Por esta acción, varias mulleres sufriron represión: Recibiron 74 condenas, entraron no cárcere, foron violadas en ela… Por tanto, queimar o veo non é un xesto contra o islam, senón contra a represión, contra o machismo e o carácter patriarcal do Estado iraniano.

Outra forma de protesta foi cortar o pelo.

En Oriente Medio hai algo cultural. Cando o ISIS atacou as zonas dos yazidias, varias mulleres que conseguiron sobrevivir cortaron a súa cabeleira para polas no féretro dos seus familiares mortos. É un xesto de rabia e enfado. Na cidade kurda de Kermanshah, mesmo no caso dunha muller que morreu en protestas contra o asasinato de Mahsa, a súa filla de 13 anos abandonou o pelo autocortado no féretro da súa nai. Para iso hai que chegar a sentir unha terrible dor. Ademais, no caso de Mahsa, o pelo ten un gran significado, foi asasinado por non levar o veo “correctamente”, por levar un guecho á vista. Por tanto, cortar o pelo como protesta significa: “Eu non quero este pelo se estou ameazado de morte por este pelo”. Envíase unha mensaxe radical ao goberno: “adeus, non estamos dispostos a calar máis”. É absurdo matar, encarcerar a ninguén por non levar o veo ben vestido. É absurdo que non se poida decidir saír á rúa con ou sen balón. A muller é a única que pode tomar decisións sobre o corpo e ese é a mensaxe que están a transmitir ao goberno.

Non parece que o Goberno estea disposto a facer cambios.

Non ten ningunha intención de facer un cambio democrático. Non ten intención de recoñecer e respectar os dereitos das mulleres, dos pobos, da sociedade. Non ten intención de dar solución aos problemas sociais, políticos e ecolóxicos do país.

E ve a través das mobilizacións a posibilidade de levar a cabo o cambio?

Haberá un cambio en Irán. Os cidadáns non esperan cambios do goberno, e si levantáronse é porque eles queren facelo. Isto pode ter as súas vantaxes e inconvenientes. Pode ocorrer que a cidadanía sexa capaz de prescindir do goberno e establecer unha democracia radical, ou que os feitos se produzan nunha dirección totalmente oposta: A represión do Estado iraniano pode silenciar as protestas, ou utilizar as protestas como moeda de cambio –no seu xogo con Occidente ao fío das armas nucleares de uso, ou nos problemas de Iraq, Siria e Líbano…–.

Eu creo que haberá cambio. Penso que a xente de Irán é capaz de representar ao goberno, pero iso si, haberá que ter coidado cos intereses que poidan xurdir a nivel internacional. Corríase o risco de seguir o mesmo camiño que a siria. Con todo o que vai suceder, o risco de utilización das protestas é moi probable. Pero o cambio vai haber.

Para ben ou para mal.

O cambio non será negativo. É posible que non consigamos todo? Si. Pero creo que o cambio non vai ser para mal. Por levar o veo “mal vestido” fan feminicidio… creo que non se pode ir mal. Iso era o peor que podía pasar e ocorreu. Dar unha dirección ao que vén dependerá das nosas capacidades. Eu estou no estranxeiro, podo ser a súa voz, pero non podo facer outra cousa. Pero é importante organizar á xente que está en Irán para superar os intereses internacionais e o goberno misógino e ultra-relixioso.

Iso en Irán. E en Rojhilat? Ves algunha posibilidade de cambio?

Kurdistán probará todo o que sucede en Irán. Como fixemos en Rojava, como noutros sitios. Kurdistán é capaz de realizar un cambio. Mesmo, de todos os pobos de Irán, só no caso de Kurdistán podo afirmar que teñen capacidade de cambio, polo menos nestes momentos. Se algo sucedese serían capaces de establecer un autogoberno democrático. No resto non podo asegurar nada.

En Kurdistán de Irán traballouse durante anos a nivel político, a nivel de formación. Clandestinamente, pero aos poucos. Sempre foi un pobo vivo, ten unha longa traxectoria de loitas rueiras e folgas. O pobo kurdo é o que menos medo me dá, aínda que sexa o que máis represión sufra, aínda que sexa o que máis carroña. Pero sei que Kurdistán ten un movemento político capaz de organizar o país, sei que as organizacións autónomas de mulleres son capaces de liderar, de ser vangardas e de levar a cabo o cambio. Pero os demais preocúpanme, porque non teñen a sorte que temos, porque lles falta unha liña libertaria e de esquerdas tan forte en Kurdistán. Con todo, ao mesmo tempo que Kurdistán é capaz de autoorganizarse, pode axudar aos pobos iranianos a construír confederalismo democrático.

Supoño que o Goberno de Irán empezou a atacar as bases de Iraq de guerrilleiros kurdos, en gran medida porque iso é o que preocupa. Se non me equivoco, polo menos trece persoas foron asasinadas.

Si, precisamente por iso están a bombardear os montes de Kurdistán, a fronteira entre Irán e Iraq. Aquí atópanse os guerrilleiros de Rojhilate. Pero nos campamentos que foron bombardeados non só hai líderes políticos, hai máis xente que vive alí, tamén hai nenos. Tamén bombardearon unha escola. Algunhas persoas xa foron feridas e asasinadas, e a maioría non é peshmerga [“gudari” kurdo].

Turquía fai o mesmo ao comezar a bombardear en Irán, aínda que Turquía o fai constantemente. Pero probou a situación, porque se atacas o movemento en diferentes direccións atácalo con máis capacidade.

Pois que non che preguntei e gustaríache expresarche?

Máis que nunca, os cidadáns iranianos necesitan solidariedade. Necesitan a solidariedade de todos os membros feministas, anarquistas, socialistas, partidos de esquerda… que loitan por un mundo mellor. Que a mentalidade clásica de que hai dous bloques, un imperialista e outro anti-imperialista, non sexa, por favor, a razón para non levantar a voz e non mostrar protección.

Estou a ler moitas mensaxes que me emocionan en Twitter. Moita xente que coñecía, antes de saír á rúa, dicían que se non volvían, por favor, seguirían a pelexa [conmocionada]. E hai quen non volveu a casa. Polo menos, que eses asasinatos teñan algún resultado. Pero para iso a solidariedade é fundamental, porque no resto só está o pobo de Irán. As protestas continúan en gran medida porque saben que o mundo está pendente deles.