Separámonos en vésperas do verán e volvemos aquí. No Ánsar tivemos que camiñar pola sombra, entre os incendios, pola destrución climática que se anuncia e demóstrase hai tempo, xusto antes do movemento do centenario na suor no tabique, aínda que non se iniciou o traballo. Tamén sufrimos as consecuencias dunha subida de prezos que parece incrible: gozar do xeado na aleta da lendaria aleta de despedida e repensar dúas veces a pinta de aceite.

E cando entramos, criamos que todos os oíntes foran relatados, volvemos a ser atrapados, despois de que os poderosos demostrasen unha mala capacidade para romper todos os desprezos e ameazas.

Para empezar, antes de empezar a acurtar os días, xa nos avisaron da crise enerxética que imos vivir na mesma tarde. E, de paso, empezaron a utilizar o léxico guerreiro: somos gerlan. O presidente francés anúncianos que veremos vermellos e dous: “Terminou a era da prosperidade e, máis aínda, da irresponsabilidade polos teus”.

Así o dicía, e logo explicáronnolo como nenos recentemente nados, porque o propio lehendakari, os seus ministros e os grandes científicos “rebaixan a calefacción e apagan a luz ao saír da habitación”, para dicilo brevemente. “Si non todos somos responsables, imos a un racionamento e a un déficit forzados”, din, “xuntos somos fortes”. E, plost, sen atreverse a solucións reais, a responsabilidade dos cataclismos é agora da xente menor. Con todo, os locais institucionais, quentados, climatizados, seguirán iluminados pola noite, tranquilos.

Despois, unha vez anunciado o caos, a petición da solidariedade e a forza, e facendo un pequeno retroceso en jet-ski, Macron foise a Alxeria, en avión particular, coa intención de reconstruír os stocks de gas, pero nada máis aló, a jita desbordouse e empezou a dar leccións aos demais e a casar as mans buxán. Evidentemente. En Anarte estamos con problemas de mobilidade, porque a privatización do transporte non facilitou a xestión e uso dos autobuses. Por tanto, todos estamos en coche. Como sempre.
Entre tanto, cando se lle propuxo abandonar o avión e viaxar en tren, o marabutado futbolista Mbappé irrita co seu adestrador sen comentarios.

Finalmente, punpuil no casco da bometa, cereixa sobre a biscotita: Acusóusenos á clase traballadora de practicar unha demisión silenciosa de forma masiva e fatal. Si, o concepto de demisio silencioso apareceu nas radios televisións, tole. Imos explicar: hai xente que demisionan, puramente, pero noutras ocasións din que seguen no posto de traballo, sen un verdadeiro ánimo. Este último foi presentado como xente vago e desgusto polo seu traballo. Por que? Non atende aos doantes ao dez da noite, xa que acode con puntualidade desde o centro de traballo e négase a facer nada máis aló do que di o contrato de traballo. Un novo inimigo.
Non vos parece máxica a forma que teñen os burgueses de facer que as cousas volvan sempre a favor deles? Coluche é o que se chamaba “esmagar aos pobres sucios”. Nada máis volver, como non, soñar as vacacións.

Por tanto, para esta incorporación, todos entendestes ben? Repetiremos: duchas curtas, traballo, pór un triquota máis encima, saciar coa pataca cocida, ir en busca de cartóns de racionamento eléctrico e acuático, comprar patíns, o enfermo é Rusia.