- Vés, tía? –preguntoume o bañador no vestido e os flotadores con flores nos brazos.

- Si. Teño que pasar un intre polo baño e contesteille cariñosamente.

- Axudareiche! –Fómonos da man subindo polas escaleiras.

Recibín o vestido. Rozar. Sentar no inodoro. O meu sobriño de pé fronte a min. Tirei da corda e recollín o tampón. Ollos do seu sobriño moi extenso: “Que é iso?”. Abrín un sobre de papel hixiénico e comecei a explicar que é a regra.
Recordo perfectamente aquel día que eu ensangré por primeira vez. Non fun o primeiro nin o último da cuadrilla. Afortunadamente caín no saco dos regulamentarios: nin moi san nin cru. Unha vergoña menos, por tanto. Acórdome que estaba en casa e en canto vin a pinga vermella chameille á miña nai. Quería que confirmase a idea: iso era o do mes? Para min deume unha das bolsas de comprimidas que tiña expresamente comprada.

- Avísame a próxima vez que vaias cambiar de corda? Quero ver –botoume o meu sobriño mentres lavaba as mans.

- Si, chica. Avisareille antes de que saia do baño.

Foi bonito: chamou á súa nai afogada na ignorancia, quen lle estaba contando ao seu sobriño de catro anos que o sangue que sae da parte alta pode ser utilizada para regar as plantas. Non foron estériles os anos en que os tampones pasaban ocultos como drogas desde o instituto. Lémbrame que agora un amigo púxose pantalóns marróns de pana na calor que por primeira vez sangrou (preferiu a suor que pasaría si se ensuciara no descoido). Aprendemos a bombardear o tabú aos pés. Aínda nos fiabamos do que dicía a revista Super Pop, imaxínache! O feminismo levounos a moitos a cambiar a nosa relación coa regra.

- Mamá, ti utilizas corda? –Atopou aos seus pais almorzando á volta do baño.

- Que? –respondeu a nai á pregunta da súa filla feita sen ningún prólogo.

- Viu como cambiei o tampón e falamos da regra. –Ao cuñado case le atragantó o café.

- Son asuntos dos xefes –acertou a dicir durante a tose–. Tía sempre con esas cousas. –Aí está o apuntamento para min.

- Non te preocupes, agarimo. Ten razón, aprenderás cando creces cousas así -engadiu a súa nai.

Comprendín que na improvisación pura os meus pais movéronse pola vía rápida. Con todo, desgustoume un pouco, xa que no primeiro achegamento consciente que fixo á menstruación o meu sobriño foi condenado a afastarse. Teño impresión de que o seu sobriño tamén sentiu un pouco descontento.

Cando nos achegamos á menstruación: o castigo. Cando nos achegamos ao noso corpo sexuado: o castigo. Cando somos mulleres: sanción. A nós crúzanos o monstro: sobriño, amigo, nai, cuñada, cuñado, eu. Chega ás nosas carnes e fabas. Apértanos o interior. A dor ocupa o mando. E así o revive no sangue que se vai a producir do noso sangue.
Xa é un mes que estivemos de vacacións. Hoxe reunimos a toda a familia para despedir o verán. Hoxe, da mesma maneira que hai un mes, o meu sobriño vénme de atrás cando ía ao baño. Hoxe tamén quitei o tampón fronte a el:

- Sangue! –dixo.

- Si. Expliqueicho en casa de vacacións. Non se acorda? –respondinlle retórico.

- Non. –A sobriña dá a volta e achégase ao lavabo falando da importancia de lavarse as mans despois de ouriñar.