Son o sete da mañá no cárcere de Rennes. Medio esperto, medio soño, estou na cama, nos doces soños. Krauk-krauk! A porta de Ziega ábrese ao tupust. “Vous avez une heure pour vider a cellulle”, ladrando pola porta. Banaramate. Viaxe de extradición. Escolta. Propinas. Prescricións. Mareo. Casernas sucias. Horas en espera. Avión. Polas xanelas as montañas de xoguete e as zonas rurais cadradas, marróns e verdes, como nun puzzle, é fermoso, emociónome. Alí contemplo a Euskal Herria abaixo txiker, e o mar, orgulloso e interminable. O mar... Manteño bágoas. Udaltzaingoa: “Guk etorri zara”. Propinas. “Siesese hemen”. Furgón. Calor. Suor. Alcalá-Meco. Das murallas francesas aos muros españois. Todo cambia para non cambiar nada.

Ti razón, Griselidis: no corazón das cidades sen rostro, entre as altas murallas, o silencio que se escoita cantando é paralelo. Ruído corporal, berros sen boca. O noso Ortzi é o mesmo e o tópico, busco a súa mirada entre os barrotes, por encima dos valos... á fin e ao cabo, para atopar jirafas de algodón, alí, lonxe. Debuxo as nubes cos ollos e de súpeto acórdome.

Entón si, na escuridade, reidito a vida con Rosa, coma se coñecésemos un segredo máxico, nós só os dous. Aquel que fai claro e benestar a todo o que é falso e triste. Xa sabía Olga que somos ricos por estar prisioneiros, porque temos algo... que moitos que din que están libres da vida a miúdo non teñen iso.

E que importa que somos, non Louise? Porque só somos beneficios do noso tempo, cos nosos erros e tamén coas nosas virtudes. O único importante é noso facer: que non somos nós, que quedará para a humanidade cando nós desaparezan.

E si, Griselidis, neste frío e duro sepulcro que anula a vida, atopámonos cos corazóns, os valores e as cores para romper os seus estómagos de pedra coas nosas muelas; correndo detrás das bestas descoñecidas para dispersar os brazos; collendo a lúa das árbores e, con choiva, no sangue das estrelas para avanzar no camiño das vísceras abertas pola terra..... Sexa ASKATASUNA o noso amor de sempre.

Quizá por iso sexa Zehra que si miramos cara atrás ao cruzar a porta sentiremos feridos, como un paxaro ao que unha aleta quedará atada no arriostramiento, nin prisioneiro da primeira nin totalmente libre. Entón, unha vez máis, collemos e seguiremos construíndo reivindicando, pintando, falando e facendo fronte ao sistema. En definitiva, seguir loitando con imaxinación liberará o voo dos paxaros indelebles das ás.

Griselidis Real, un puta, escritor e activista, en prisión, pintaba inquietudes e escribía soños. Rosa Luxemburgo, Olga Benario e Louise Michel revolucionarios voaban e loitaban coa poesía tanto no sol desapiadado do exilio como na sombra das murallas de ladrillo. O artista e xornalista kurdo Zehra Dogan, a falta de pinturas, estaba cargado de mulleres que debuxaban con comida corrupta.

Todos eles e moitos dos membros que me atoparon no interior demostráronme durante estes anos a estreita relación entre loita, feminismo e creación, que son veas da mesma sangue. Cosín as súas palabras cos meus para escribir este texto, coa vosa memoria, modelo e homenaxe.