Cal é o edificio máis belo da cidade? Facer o ranking da beleza nas guías para visitar unha cidade é un exercicio que se realiza constantemente, e alguén decide un concepto homoxeneizado e consensuado da beleza sobre a verdade do que existe. Hai noticias xornalísticas nas que, baseándose nunha enquisa rueira, sinálase cal é o recuncho máis bonito da cidade, por coincidir coa idea de beleza de moitos, creando un canon estético. Neste uso da beleza da arquitectura prodúcese unha construción cultural, como se fai coas persoas, un camiño para acordar o que hai que considerar belo.

Pero a diferenza do que ocorre coa beleza das persoas, a beleza da arquitectura relaciónase coa idade, preferimos a forma de construír e compor que se afasta do estilo edificatorio actual. No noso xuízo estético sobre os edificios, convertemos a imaxe estética do patrimonio nun referente.

Resulta interesante preguntar pola beleza nun contexto construído que se afasta moito da nosa estética patrimonial. Cando desaparecen as posibilidades de comparación co noso referente estético, imaxinemos que nunha cidade kitsch como Osaka, temos grandes dificultades para estar no medidor de feo ou beleza. Predominan as opinións raras ou especiais. Creo que mergullarse noutros canons estéticos abre e enriquece a cultura estética.

Como arquitecto me preguntaron moitas veces pola beleza dos edificios, a curiosidade máis segura da cegueira da arquitectura contemporánea. Contesto que en beleza hai varios nós de cornos; o xesto na solución do edificio e as habilidades das eleccións poden espertar o brillo, os detalles que fan aflorar o mimo na execución do edificio ou a consideración dos elementos da contorna transmite unha sensibilidade. O resultado destes sinais de macro e micro pode espertar unha sensación de atracción, e ao que lle rodea, diríalle beleza.