Eu tamén teño unha colección de discos e libros en casa, non me preocupes”, nun folio adherido a unha saba que cubría o que podía ser un andel. Berria era un vídeo de Eneritz Furya para a Sala. Eu tamén me fixo nos andeis con libros que decoran os fondos dos personaxes nas gravacións/fotografas que se fan desde casa. Desprazan os libros para que se vexan determinados exemplares (e non outros)? Onde me poría eu? Os meus libros están en caixas, non nunha casa, pero fóra das caixas tampouco podería ocupar demasiado plano, e por suposto non podería facer unha elección para seducir ao espectador. Tería que ir a casa dos meus tíos.

Iso non quere dicir que lea pouco. Que non teño moitos libros en propiedade física. Ler foi, de feito, unha cuestión de supervivencia nalgún momento da miña vida. E as voltas que daba a diferentes bibliotecas e bibliotecas, como Ignacio Aldecoa de Vitoria-Gasteiz, supuñan unha porcentaxe importante dos meus percorridos diarios. En Madrid tiña dous cartóns, a da biblioteca da cidade e a da comunidade; cada unha podía conter tres libros á vez. Paseei polos corredores de libro, aquí e alá, agachados, sentados, case tombados, desmayados por levantarme demasiado rápido, do C ao S, de novo ao C, ao B, e voume a permitir que a voz que gozara antes, que un primeiro parágrafo colleume do peito e fíxome tragar, que é un libro dunha editorial concreta, seis do mesmo escritor, dous, que non me leu a cuarta vez lin o clásico..

A casa dos meus pais non era a casa do lector, pero dalgunha maneira tentaron lernos (aos 13 anos trouxéronme a Sargo desde Durango, porque eran contos, a literatura infantil ou xuvenil, e aquela inadecuación cambioume a vida), pero a ikastola (a señorita que nos traía fotocopiando as xoias dun tesouro chamado Obabakoak) e as bibliotecas foron, sobre todo, as que me levaron á vida. E non podería manter o vicio, á altura das miñas necesidades, porque si non tiven ao meu alcance unha biblioteca pública, nunca tiven diñeiro suficiente (nin sequera, si así sigo).

Grazas ás bibliotecas públicas, moitos lemos moito máis alá da nosa capacidade capitalista. Poucos. E non necesitabamos libros que nos falasen coma se nunca lésemos antes, non é unha democratización que me enriqueceu. O milagre da biblioteca é o outro: o sublime, o revolucionario, o sutil, o tolo… está nas nosas mans. Son aristócrata na biblioteca, un crente ateo que cree noutros mundos. No meu caso, ese consello que se dá para librarse de vivir nunha angustia absurda é “dáche tempo de coidarche”, “vaiche á biblioteca”. Si algunha vez pedísenme “mostrar a túa biblioteca”, tería que ir á biblioteca. Moitos dos momentos máis felices da miña vida naceron na biblioteca, nun lugar que non me custa ser da nosa especie. E unha das razóns de respirar tan tranquilo na biblioteca é que o que vou tomar non se vai a converter nun lixo hereditario na miña casa, alí a literatura non ten ningún peso, nada é o meu, na ficha que pegamos ao libro vemos as datas seladas, dun solitario a outro, unha relación sosegada entre cerebros. Mirando a miña contorna material ninguén vería o meu tesouro: levándome ao lugar onde me levan, levo unha biblioteca escondida dentro do cranio.