A principios de mes publicamos en Directo que un membro da Policía Española infiltrouse durante dous anos no movemento polo dereito á vivenda e na esquerda independentista catalá. A reportaxe de investigación tivo unha gran influencia na opinión pública e na axenda política.

En Barcelona, a CUP pide ao Departamento de Universidades que aclare como se puido matricular a policía na universidade pública con falsa identidade. Así mesmo, solicita ao Departamento de Interior que concrete por que a única persoa que non recibiu a multa imposta por Esquadra Mosso por tentar paralizar un desafiuzamento.

En Madrid, os partidos independentistas cataláns solicitaron a comparecencia do ministro do Interior, Fernando Grande-Marlaska. Marlaska di que son especulacións sen ningunha proba no preito. Antes o seu ministerio non quixo facer ningunha declaración, desviounos á Dirección Xeral de Policía e a dirección respondeunos cunha mensaxe breve: “Non temos nada que dicir”.

Evidentemente, non esperamos nada dun xuíz que acumulou sete condenas do Tribunal Europeo de Dereitos Humanos por non investigar as denuncias de tortura. De nada serve o valor pericial fisionómico que determina con certeza I. J. R. G. Que a policía é a mesma persoa que Marc Hernández Pon infiltrada con falsa identidade. Tampouco valen os documentos oficiais que presentamos, a fotografía publicada e decenas de testemuños que confirman o engano.

Admitir que lles pillamos sería que destinan recursos públicos para espiar aos colectivos, que loitan pola educación pública, contra a especulación ou para que ninguén quede sen casa. Estes son os obxectivos dos movementos Sindicat d 'Estudiants dels Països Catalans, Casal Popular Lina Òtodo e Resistim ao Gòtic, nos que se infiltrou ao dobre axente tras a sentenza do Tribunal Supremo español contra o proceso independentista. Todo iso en paralelo coa intervención de decenas de teléfonos móbiles independentistas co programa israelí Pegasus.

Só se nos ocorren dúas opcións: ou o seu descoñecemento da realidade catalá é tan grande que deben centrar os seus esforzos na recollida de información de entidades con actividade pública e abertas á participación, afastadas de calquera actividade ilegal, ou simplemente pretenden xerar medo e desconfianza entre as novas xeracións de militantes. A primeira hipótese é crible, a segunda é unha conclusión inevitable a curto prazo.

Decenas de mozas sorpréndense cando descobren que o seu compañeiro, nalgúns casos amigo, mentiu durante todo ese tempo. A frustración confúndese co sentimento de culpabilidade por unha suposta “inocencia”. Pero hai que dicir claramente que os valores principais de calquera militante deben ser o amor e a confianza. O amor polas razóns que defendemos e a confianza nas persoas que compartimos ese camiño.

Marc está agora gozando dunha xubilación no seu pobo natal de Menorca. Hai uns meses comprou unha vivenda co diñeiro dos contribuíntes, que gañou por levar adiante unha arriscada misión de denunciar a un grupo de mozos. Cóntannos que diso levántase ante os seus amigos, que nunca comprenderán como el que as cousas máis bonitas da vida non se fan por diñeiro, senón por persuasión. Por iso deberían ter claro que cada vasallo como Marc ten centos de mozos dispostos a non vender os seus ideais. Até nunca, chibato.