Aínda que o deixaches hai tempo, defínesche como un “puta”.

Si, e teño razóns. Por unha banda para eliminar a presión do insulto, porque unha forma de atacar adoita ser chamarlle “puta” e si digo que xa son, quedan desarmados. Doutra banda, non quero desmarcar nin excluír a quen exercen a prostitución, ademais na miña identidade aínda hai unha parte importante de puta, entre outras cousas a pegada que me deixou saír dela. Non podo negar que son un puta e ademais non quero.

Non gústache o “traballador sexual”.

Non, ese nome é impulsado polo lobby proxeneta; eles propuxeron unha denominación máis aséptica, ocultar o lado escuro, poder presentar a prostitución como unha relación laboral normal. Si o puta é traballador, eles son bos empresarios, non o son realmente, explotadores da miseria. Inesperadamente, en moitos ámbitos progresistas recoñécese e utiliza esta palabra en nome da dignidade das mulleres.

Tamén utiliza a palabra “putero”...

Porque me parece moi axeitado. Son partidario da desaparición dos eufemismos. Cliente? Usuario? Consumidor? Que consomen? Que utilizan? Persoas, mulleres, nenas. Putero é moito máis apropiado e ademais sei que non lles gusta nada, por tanto, adiante. É triste, pero o 39% dos homes vascos é ou foi putero algunha vez.

No libro mencionas os distintos tipos de persoas que che chaman puteros, podes explicar cales cres que son?

Ata que te atopas na habitación non percibes o tipo que é o teu. Ao principio cren que son bos, que queren falar, que dan explicacións, que traten ao puta coma se fose noiva... Non, non é así, fas o que tes que facer e celebras, compras o meu corpo pero non a miña alma. Logo veñen os machos, o eixo da súa vida é perforar ao máximo ás mulleres, que contan as “conquistas”. Para terminar, misóginos que odian ás mulleres. Estes últimos adoitan ser violentos e perigosos. Aínda que non o catalogamos como putero, hai outra especie que acode aos bordeis a “só un grolo”. Tamén forman parte do sistema. Están de esmorga e van ao club a facer o que non poden facer nos bares normais, é dicir, a dicir luxurias ás mozas, a rirse delas na cara, a tocar o que poden ou a masturbarse no baño. Pagan o triplo do prezo do cubo para facer o inaceptable na sociedade libre no noso ámbito de concentración.

Campo de concentración Putetxea?

É un ecosistema singular. En principio, as mulleres que están aí son libres, pero nunca coñecín a unha moza que exerce a prostitución que non quere deixar esa vida. Todo o mundo está en contra da súa vontade, na cancelación das débedas presuntas, na ameaza ou porque non teñen outra solución. Son ámbitos de enfermidade e morte, antihixiénicos, violentos, indignados. Moitas veces pasou unha manifestación feminista por diante dun club, gritando “Ahizpa, créocho” ou “Non é non”, sen ter en conta o que ocorre alén desa parede, coma se aí houbese un bar normal. Si somos invisibles para algunhas feministas, pensa na sociedade.

A prostitución ten un gran impacto social, até onde chega este sistema?

A prostitución move cada día cinco millóns de euros no Estado, contabilizados no cálculo do PIB. Neste sistema hai moita xente: proxenetas, cargos municipais, empresarios que celebran os éxitos dos negocios nos bordeis… Todos sacan algo, pero parece que é un problema da vontade das mozas que exercen a prostitución. É un sistema baseado no clasismo, o machismo, o racismo e a violencia.

Cales son as consecuencias da violencia sufrida?

As consecuencias físicas son enormes: pasamos horas sobre un par de tacóns incómodos, mala alimentación, enfermidades, drogodependencias, abortos forzados... Pero os psicolóxicos non son máis pequenos: apatía, depresión, falta de autoestima, tensión, medo, desconfianza, autolesiones… A iso hai que sumar a violencia sufrida polos clientes e polos proxenetas.

Pero parece que queda en segredo.

Proxeneta non quere danar a mercadoría, así que se comporta con moito coidado. A dos clientes é outra cousa. Os feminicidios son máis abundantes do esperado. Si dun club desaparece unha moza estranxeira, quen bota de menos? Dise que foi a outro club ou volveu ao seu país, e ninguén máis pregunta. Até hai pouco, os asasinatos de prostitutas non se consideraban violencia de xénero, senón que non aparecían en listas. Agora isto cambiou, pero non hai que esquecer que no Estado polo menos 48 prostitutas foron asasinadas nos últimos anos, algunhas delas no País Vasco.

Que dirías a quen din que é un servizo público?

Que servizos? Para garantir o dereito á vertedura dentro dunha moza? Evitar violacións? Aí hai dous puntos. Un: a crenza de que os homes son incontrolables. Dous: se fose así, a cambio dun billete teremos que ser uns “perdidos”, sacrificados e violados, os outros “honestos”, para poder salvalos. As mulleres divídense en dous grupos: os que son violables por diñeiro e os que hai que coidar. Este é o servizo público que defenden.

E cos que din que teñen dereito a elixir ao cliente, que?

A pomba ten dereito a elixir ao cazador? A intención é facer o máximo de diñeiro posible, non convén renunciar ao cliente, xa que en maior medida adquire mala reputación. Os puteros crearon unhas aplicacións nas que puntúan e comentan ás mozas e os seus servizos coma se fosen hoteis e restaurantes. As malas puntuacións obtéñense seleccionando homes, entre outros. É unha gran competencia, aproveitando a guerra de Ucraína traen máis chicas, pero agora tamén chegou á moda prostitución Quilómetro 0. Con modelos como Only fans tentan atraer ás mozas deica que moitas veces ven nas redes sociais. Extremar as precaucións.

Non queres regular a prostitución, pero non estás a favor de prohibila...

A regulación da prostitución só pode entenderse desde o neoliberalismo, desde a crenza de que todo está á venda. Pero está baseado na desigualdade, tamén na diferenza de clase, de xénero e de raza, diría. Este modelo, vixente en Alemaña e nos Países Baixos, supuxo un fracaso: a violencia contra as mulleres aumentou e as violacións tamén.

A prohibición é unha solución moralista ou conservadora: o problema non é a prostitución, senón a visibilidade. É un modelo de Europa do Leste que non ten en conta os dereitos humanos. Ao final castíganse as prostitutas coma se o culpable fose o máis débil.

A abolición é o que propoñen, pero como?

Unha combinación de medidas. Algunhas positivas: subvencións, asesoramento, bolsa de traballo, atención psicolóxica... E outros de carácter penal, especialmente contra o proxeneta e os puteros. É triste pero a lei ensina. Hoxe en día a ninguén se lle equivoca acender un cigarro no restaurante porque a lei non o permite e todos sabemos que está mal. O mesmo que coa prostitución, si ao putero impónselle unha multa, todos saberán que o fixo mal e será modélico, o que hai que desactivar é a demanda. É o modelo dos países nórdicos.

Deixou a prostitución, pero sería duro dar ese paso. Como o conseguiu?

Búscanse solucións individuais, propias. As revoltas que vin nos clubs foron de individuos, e na maioría dos casos de drogas ou alcol. A revolución non se fará só e drogada, iso está claro. Eu tamén busquei unha solución persoal. Ao principio un home ofreceume casa e comida a cambio de relacións sexuais. De aí empecei a buscar traballo e non foi fácil. Era puta e romanesa, tiña todo. Non me dicían nada, pero as miradas explicábano todo. Despois de anos, casei cun home de aquí e iso deume a lexitimidade, aí empecei a ser aceptado. Logo cheguei ao feminismo e de aí ao activismo, á loita pola abolición.

Dise que a prostitución é a profesión máis antiga e que é imposible eliminala. É imposible?

Para empezar, a prostitución non é un oficio, senón un tipo de explotación. A aqueles que pensen que as cousas son así e que non se poden cambiar, daríalles algúns exemplos da historia. Cando as mulleres se organizaron, conseguiron logros impensables no seu momento: o dereito ao voto, o divorcio, o dereito ao aborto… Hai que loitar, pola contra non se pode conseguir nada.