Preocupados por non poder tomar peles. O pánico. Nos últimos tempos, hai moita xente en todo o Mundo, como de costume. No noso mundo desenvolvido, máis do habitual.

A pandemia e a guerra son as principais fontes de temor. Dous do catro cabaleiros da apocalipse. A terceira, a fame, representada na economía, e a cuarta, a morte, sempre á súa ao redor.

A pesar de que a pandemia agora aparece máis difuminada, máis modesta ou, mesmo, a guerra non está tan preto de nós, sentín a preocupación de moitas persoas da nosa contorna. Medo a que de súpeto nos chegue algo terrible e insuperable.

Como somos adultos, non o dicimos, pero unha vez que mencionamos o tema, veñen polo solo os recoñecementos. E xunto aos recoñecementos, ás veces relaxado, ese peculiar acougo que supón compartir o insignificante.

Sempre me sentín miedoso. Nunca souben de orixe ou por circunstancias, pero sei que ser muller aumentou a miña lista de medos.

Con todo, agora estou sorprendido con min mesmo: eses medos que moitos da miña contorna expresan con medias palabras non me asustan.
Lembro o accidente nuclear de Chernobyl e recordo a ansiedade rebelde e inconfesable que me producían as noticias a medida que chegaban. E máis atrás, recordo tamén a primeira vez que o medo á guerra tocoume: tiña cinco ou seis anos, e os medios de comunicación de entón empezaron a traer ecos de guerra desde Oriente Medio –logo souben que era a Guerra do Seis Días–. Os nenos do pobo empezamos a xogar ás guerras, tiñamos fame de guerra e conseguimos que unha tía anciá contase unha historia de infancia ligada á Primeira Guerra Mundial: viron unha gran bóla de luz alén dos Pireneos, no Norte. A verdade ou a fantasía, aquel relato púxonos nun tremor.

Recordo eses recordos, tómome en serio os medos que padece moita xente, aínda que eu agora non me sinta tan aterrorizada. E vexo que os terrores os alimentan os medios de comunicación, porque os cidadáns tendemos a crer na cabeza calquera aspecto informativo que vemos e escoitamos. A moitos e moitas delas, coa información adquirida sen reservas, prodúcelles un gran sufrimento.
Un sufrimento innecesario que, mentres non pase nada, non suavizaría nada ao terrible (o botón nuclear está na cabeza de moitas persoas). Utilizo unha pregunta: quen se beneficia de que a xente viva medo?