A vida e a práctica da historia para recibila non son liñas rectas. Quizá haxa que pasar moito tempo para entender ben o que estamos a vivir. Hoxe, a maioría dos nenos que nos rodean non coñeceron un mundo sen pantalla. Ao mesmo tempo, aínda que todos temos pantallas nun mesmo lugar, a realidade de cada un é moi diferente, xa que poden ser usuarios de pantalla sen saber ler nin escribir. Na actualidade, a idea da pantalla está lonxe da idea do televisor: a pantalla é un papel intelixente, o barro intelixente, o instrumento intelixente.

As ferramentas intelixentes coa pantalla como interfaz teñen como obxectivo facilitar o seu uso. Están deseñados para reducir o noso traballo e os humanos estamos a nos adaptar rapidamente a esta nova realidade. Pero sempre nun mesmo espazo de tempo conviviron persoas con necesidades moi diferentes: en soidade, con pouca capacidade dixital, con limitacións físicas e cognitivas... Nestes casos, as novas formas corporais dos dispositivos sen pantalla comezaron a introducirse nos fogares, como os asistentes virtuais en forma de altofalantes. Onde o son (voz) é a principal vía de entrada das ordes e a saída da tarefa pódese dar de moi distintas formas: acendido de luces, son, control de temperatura... No ensaio Weneedtotalk.ai, os investigadores Julia Schneider e Lena Kadriye reflexionan sobre estes temas en formato de cómic. No caso dos maiores, unha cousa que me chama a atención é que, como seres humanos, parece que un obxectivo é vivir da forma máis autónoma posible na vellez, e niso a intelixencia artificial pode axudar, para moitos, a través de casas domotizadas e de axudantes virtuais que se materializan en diferentes obxectos. Pero teño a sensación de que, como en tantas cousas que facemos hoxe, si estes dispositivos despréganse nos fogares dos maiores, en lugar de centrarnos nas nosas principais atencións, porémolos nos axudantes virtuais dos maiores, que a maneira de preocuparse deles será manter o dispositivo en marcha. Afastarémonos un pouco máis.