Din que os movementos de esquerdas debemos debater sobre os novos modelos de Policía, afastándonos das opinións “fortificadas” ou “cómodas”. É fortificar defender as súas ideas e principios? Foi sempre cómodo loitar contra o sistema? Animareime, pois, a engadir a miña opinión ao tema espiñento en cuestión.

Aínda que no noso país son o símbolo da tortura, o asasinato e a represión máis cruel e impune, ninguén podería pensar que atopar un “bo modelo” non ten por que repetirse. Bo, digamos outros argumentos.

A policía: unha organización constituída por forzas de seguridade do Estado que teñen por obxecto velar pola orde pública.

O Estado: unidade política asentada en territorio limitado e dotada de poderes soberanos; conxunto de institucións que exercen o poder; poder público central, contraposto aos poderes locais.

A policía é unha institución estreitamente ligada ao Estado e, cuestionando a primeira, parece lóxico pór en cuestión a seguinte. Porque para atopar pobos ou culturas sen Policía temos que ir a tempos anteriores ao concepto moderno do Estado. Hoxe en día hai pobos sen policía, como os zapatistas, aínda que están organizados para a defensa.

Para min, claro e desapiadado: non hai un bo modelo de Policía, como non hai un bo modelo de cárcere. Ambos deben ser extraídos. Non creo que o modelo de Policía sexa un problema, senón a propia Policía. Mentres unha persoa teña un uniforme que lle recoñeza o poder sobre outras persoas, sempre terá a posibilidade de abusar del. Como os xefes de Estado: a cuestión non é a persoa ou institución política máis honesta para xestionar ese poder de maneira xusta, o problema é o poder. O problema non é, por tanto, quen manda, senón a propia autoridade. A historia ensinounos que mesmo quen tiñan os propósitos máis revolucionarios cometeron erros, mesmo abusos terribles, unha vez adquirido o poder. Por tanto, hai que reducir ao máximo os espazos de poder, colectivizando os núcleos de decisión e empoderando á cidadanía sobre as institucións.

Quen exercerá entón as funcións policiais? Sen teito, podemos botar a un buraco común varias funcións: control das manifestacións/límites/sociedade, función represiva... Pola contra, os que son de utilidade para os cidadáns poden converterse en obras separadas e civís: organización do tráfico, salvamento, asistencia ás vítimas, mediación de conflitos, etc.

Utópico? É posible. As utopías debuxan o camiño dos revolucionarios!