Antes de ser columnista, era bloguero. Quizais por iso aprendín a escribir artigos de opinión en primeira persoa. Deime conta de que ese rexistro funcionaba, porque era próximo e honesto. É máis, fíxome un empoderador sentir que a miña voz tiña eco. Entón era ciberoptimista.

Ao vinte anos, os da miña contorna dicíanme unha e outra vez que me espía demasiado no blog. Entre tanto non coñecía á xornalista e escritora peruana Gabriela Wiener, pero funme intuitivamente coa súa premisa: cando nos contamos, o lector tamén sente contado.

A admiración, o rexeitamento, a envexa e a sentenza confundíronme cando lin a última obra de Wiener, a novela de autofiquia Huaco retrato. Paréceme excesiva a falta de pudores que aparece en todos os seus libros (Sexografías, Nove lúas, Din de min…). Ao mesmo tempo atráeme porque liberou a tendencia que eu reprimo.

Seguramente acabei de ler Sexografías e publiquei na miña blog un texto chamado Puteras: escribín masaxes eróticas pagos, unha iniciativa de prostitución queer e jineterismo, citando a miña curiosidade e incomodidades. Dous ou tres anos despois pedín a un profesor da Universidade do País Vasco referencias de criminólogos feministas para preparar unha reportaxe sobre a corrupción. O home escribiume unha luxuriosa posdata que facía referencia a Puteras.

Sentín manipulado.

Nos últimos anos, as violentas feministas abolicionistas españolas, tanto Sexografías como Puteras de Wiener, insistiron nas redes para caricaturizar os nosos discursos e nós mesmos.

Non busquen Puteras. Acabo de eliminalo.

No feminismo estudouse moito a frutífera relación entre as mulleres escritoras e a autofición. Paradoxalmente, os que manexamos á primeira persoa desde unha posición vulnerable acabamos nunha posición aínda máis vulnerable: no punto de destino. “Necesitas moita forza para aparecer espido, tes que ser moi traballado”, dixo Edu Zelaieta en Gara, ao fío da colección de poemas Espellos espidos. Pois é difícil manterse forte cando es pracenteiro feminista, cando te dás conta de que o que escribes usarano contra ti.

A ofensiva antifeminista (desgraciadamente, tamén a ofensiva do feminismo abolicionista transfobo) que vivimos é moi parecida á caza de bruxas. A inquisición non necesitaba unha rede social, pero é certo que as plataformas dixitais facilitan a espía, o acoso, o linchado, a humillación. Escribín moito sobre troles machistas anónimos, sen ter en conta que poden ser os nosos veciños. Bo, aprendín unha lección cando o veciño de Irantzu Varela deulle unha puñada e, con todo, sorprendeume a agresión que vivimos estes días no pobo (tanto na praza como nas redes sociais) e que ten a súa orixe na miña actividade feminista.

Cando empecei a escribir a columna non souben como traducir “Exposche demasiado”. “Arríscasche demasiado”, suxeriume un cholero. Pareceume significativo porque se nos acusa de falta de prudencia aos praceres que sufrimos as agresións.
En calquera caso, cando teño medo á exposición, na miña cabeza utilizo a mención de Arantxa Urretabizkaia Bidean que levo tatuada no brazo:

“Teño medo pero, con todo, avanzo. Non vale dicir que non hai que ter medo. Hai que dicir que si, que tes medo, que che altera todo o corpo, pero que ao mesmo tempo se poden facer moitas cousas con medo. Desde entón non me asusta o medo”.