Centros para adultos
E l Correo, David González (19-IV-2022): “Uns 30 menores de idade atacaron en Vitoria a un peón que viña polo seu camiño. Rodéanlle e tócanlle patadas e puñadas. O ataque prolongouse durante uns segundos e o equipo dispersouse cando a vítima solicitou axuda e apareceron as primeiras patrullas da Ertzaintza”.
A Policía Municipal tamén manifestou: "Aínda que as hostilidades entre os adolescentes son habituais, un ataque deste tipo é novo e preocupante, o primeiro deste tipo" (a nosa cidade, evidentemente, vai tranquilo).
David González e eu viviamos de pequeno en Txagorritxu, no mesmo edificio. Na nosa adolescencia, uns adolescentes atacaron ao porteiro do edificio contiguo, rompéronlle varias costelas e pasou tres meses no hospital. Na Vitoria de entón, o pau que lle daban en calquera parque: o reloxo, a roupa e o diñeiro atropelados. Todos os días había enfrontamentos entre veciños, heavys, punks, bluses, modas, pelexas e ricos. Os máis conflitivos quedaban na estación de tren para facer street fighter (loitas caseiras, bastóns, pedras...).
"Aínda que somos máis guayos e máis modernos, as nosas familias seguen sendo unha das institucións máis inalcanzables, e nós estamos agora no temoneiro da nave"
Os que seguimos a traxectoria de González xa sabemos ler nelas a súa incesante marcha. Por exemplo, como non se nos di outra cousa, sabemos que eses 30 atacantes son de pel branca. E como tampouco hai outras marcas, penso que son fillos de familias ‘normais’. Familias O Correo.
Enseguida empezamos na nosa cuadrilla como un faladoiro ao nivel de Telecinco. En primeiro lugar, tivemos empatía co home que sufriu a malleira, porque, ademais das razóns lóxicas habituais, xa a consideramos como cogeneración, polo menos en comparación con esa banda adolescente. Por outra banda, ao ser menores de idade os agresores, comentouse que o ataque sairá gratis neste sistema garantista.
Con todo, tiñamos uns 60 vitorianos de pel branca que podían empatizar na parte de vai: Os pais destes 30 adolescentes, as nosas xeracións. Porque, aínda que somos máis guayos e máis modernos, as nosas familias seguen sendo unha das institucións máis inalcanzables, e nós estamos agora no temoneiro da nave: explicamos aos rapaces como vivir, como ensinar o camiño aos nenos e novos, podemos criticar aos profesores, o sistema, a escena musical, Ucraína, todo. Dá igual. Iso si, os da nosa cuadrilla, os irmáns, os compañeiros, nós mesmos non facemos moito caso aos nenos, dámoslles un móbil para que nos deixen en paz desde pequenos, controlamos, gritamos, maltratamos? Ninguén pode entrar nel.
Como gritei “Rompendo os cárceres”, quero reivindicar os centros de adultos para que todos os adultos (sobre todo os que cumprimos as expectativas: familia, traballo, fogar...) fagan internados e logo vólvannos ás nosas vidas normais.
Evidentemente, é urxente.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non quero que a miña filla se disfrace de xitana nos caldereros. Non quero que os nenos xitanos da escola da miña filla gocen de xitanos nos caldereros. Porque ser xitano non é un disfrace. Porque ser xitano non é unha festa que se celebra unha vez ao ano, manchada de roupa... [+]
O camiño faise paso a paso, e hai un tempo aprendín que parece feito polo principio. Pero a xente tamén quere aprender a encher esa frase de contido. Só non podemos conseguir nada, quizá axiña que como comecemos. Incluso a gran afluencia de xente pode complicar a... [+]
Non actuou correctamente, había que tomar medidas, si non, non aprendemos. Ao parecer, non se daba conta do impacto do que fixera, seguía normal, ás veces cun aspecto máis feliz que os que lle rodeaban. Ademais, fala demasiado alto, iso non lle gusta a ninguén. Como as... [+]
Hezkuntza Sailak ez ei du ulertzen publikoko langileak zergatik joan garen grebara. LAB sindikatuari galdetzea dauka. Sindikatu horrek akordioa sinatu zuen sailarekin, 2023ko apirilean. Urte bi geroago grebara deitu dute haiek ere, aurrekoetan ez bezala, Hezkuntza Sailak... [+]
Profesor de Historia en homenaxe a un ex compañeiro que acaba de xubilarse. Bravo e máis bravo!
As leis educativas subliñan a importancia de fomentar o pensamento crítico no alumnado. Pero o claustro de profesores, nun tempo un espazo de debate de ideas e contraste de... [+]
A democracia liberal nos países occidentais parécese cada vez máis a unha democracia minimalista. O núcleo da definición sería que se respectan os cambios de goberno nas eleccións. A esta variante autoritaria, os politólogos Levitsky e Way chamárono autoritarismo... [+]
Mentres escribía esta columna, tiven que cambiar o tema, porque a miña atención se viu afectada polos aranceis de Trump. Necesitaredes poucas explicacións, é novo en todos os sitios, impuxo aos produtos chineses un 10% e aos produtos canadenses e mexicanos un 25%. O que... [+]
Esta cuña que o anuncio de substitución da bañeira por unha ducha en Euskadi Irratia anima xa ás obras no baño de casa. Anúnciase unha obra sinxela, un pequeno investimento e un gran cambio. Modificáronse as tendencias dos sanitarios nos aseos e estendeuse de forma oral a... [+]
Recollín o seu e-mail no portal da folga, no correo persoal. Ao principio pensei que era para dar a coñecer, como moitos outros, as posibilidades que temos ante a folga. Pero non, o e-mail recibido era o movemento político e comunicativo contra a folga.
Confesareivos que me... [+]
Asteburu honetan 'estetikoa' hitzaren inguruan pentsatzen aritu naiz, lagun batek esandako esaldi baten harira: “Lan hau estetikoa da”. Estetikoa hitzaren etimologia aztertu dut, badirudi jatorrian zentzumenen bidez hautematea zela bere esanahia, eta gerora... [+]
O día anterior, en Bilbao, reuninme cun amigo no bar Bira. Púxenme a pasear e dixen: “Claro, como es Giputxia, ja, ja”. E el subliñou que non era guipuscoano. Sen entendelo, continuei dicindo, “Ah! Non? Pero naciches en San Sebastián?”. “Si, nacín alí, pero eu... [+]