Catro ou cinco días antes, o 14 ou o 15 de maio, en Berlín, creouse o Comité Científico Humanitario (Wissenschaftlich-humanitäres Comitee, WhK) para iniciar unha campaña contra o artigo 175 do código penal alemán que prohibía as relacións homosexuais, sendo a primeira organización en defensa dos dereitos LGBT.

A coincidencia de dous episodios fai 125 anos en poucos días é casual, pero o ambiente violento contra os homosexuais da época non o é. Óscar Wilde era unha persoa coñecida e buscaron que o seu castigo fose exemplar. A sentenza tivo unha gran repercusión e provocou que se mantivese a intolerancia á liberdade sexual e de xénero, non só en Gran Bretaña, senón en toda Europa. Moitos artistas homosexuais sufriron represalias. En Alemaña, por exemplo, o pintor Paul Höcker tivo que exiliarse.

En Alemaña estaba vixente o artigo 127, que castigaba co cárcere as relacións sexuais entre homes, e a lei tampouco recollía ás mulleres. E para loitar contra esta lei reuníronse o sexólogo Magnus Hirschfeld, o editor Max Spohr, o xurista Eduard Oberg e o escritor Franz Joseph von Bülow. O Comité Científico Humanitario foi creado na propia casa de Hirschfeld e baseouse na súa teoría: a homosexualidade era o “terceiro sexo” biolóxico entre homes e mulleres. A Comisión non conseguiu estender e aceptar a teoría, pero tiña un obxectivo claro: se a homosexualidade proviña do nacemento, se non era a conduta elixida, o dereito non podía sancionala.

O sucedido nesa semana de primavera de 1897 non provocou cambios inmediatos e espectaculares. Óscar Wilde saíu do cárcere “deprimido material e espiritualmente”, segundo o escritor irlandés Frank Harris, e pasou os poucos anos que quedaban no exilio, en Francia. O determinismo biolóxico de Hirschfeld provocou divisións e críticas internas na comisión. En 1929 o propio Hirschfeld foi obrigado a dimitir. Por tanto, antes de que en 1933 os nazis disolvesen o Comité Científico Humanitario, o precursor do movemento organizado polos dereitos LGBT estaba debilitado.